Moje-Macierzyństwo - Blog

Miałaś kiedyś tak, że realizując swoje największe marzenie, coś straciłaś? Ja, tak… Równolegle z planami powiększenia rodziny, narodził się nam pomysł, aby zamieszkać u siebie. W swoim własnym, malutkim ( niestety i stety  )mieszkanku. Ja wiedziałam, że chcę mieć dzieci, wiedziałam również, że nie chcę ich wychowywać we Wrocławiu. A G. chciał mieć gdzie zrobić grila  Jeden wieczór, kilka piw, długa rozmowa do rana i po tygodniu mieliśmy już złożony wniosek o kredyt. 

Pech chciał, że wieś 10 km pod Wrocławiem, okazała się zupełnie nie po drodze naszym znajomym. Kiedy nam żyło się coraz lepiej, kiedy dowiedzieliśmy się, że w końcu będzie nas już trójka, w zasadzie prawie żaden z naszych wrocławskich tzw znajomych nie odbierał już od nas telefonów i nie odpisywał na smsy. Pozostała garstka najbliższych, na których możemy polegać po dziś dzień, oraz kilkoro nowych, których poznaliśmy lokalnie. 

Powiedz mi tylko jak to jest, że kiedy jesteś gwiazdą imprezy, kiedy organizujesz mega melanże to jesteś popularna i otaczają Cię ludzię, a kiedy pragniesz jedynie takich zwykłych relacji międzyludzkich nagle okazuje się, że wszyscy w koło są tak zajęci i zapracowani, że nie mają czasu, aby odwiedzić Cię w Twoim mieszkaniu przy kawie i ciachu. W tym samym, z którego jesteś tak cholernie dumna i którym tak bardzo chciałabyś pochwalić się całemu światu. Jak to jest, że Ci wszyscy którzy całowali Cię i przytulali gdy dowiedzieli się o Twojej ciąży, potrzebowali 8 miesięcy aby to Twoje dziecko poznać ( o tych, którym nie udało się poświęcić na to kilku godzin, już nawet nie myślę, nie ma sensu). Nie wiem jak Ty ale ja jestem osobą, która na wieść o nowej istotce w życiu znajomych, ryczy ze szczęścia i aż rwie się aby tę istotkę poznać teraz, zaraz, powstrzymuje mnie jedynie odrobina taktu, zdrowy rozsądek i wspomnienie moich własnych kilku tygodni po porodzie  . 

Może gdybym wróciła do starej pracy wszystko potoczyłoby się trochę inaczej, ale wiem też, że jestem na tyle zawzięta, że ciężko byłoby mi uśmiechać się do ludzi którzy olewali mnie przez dwa lata. Hm… morał z tego wszystkiego taki, że ludzie są wzrokowcami, gdy mają Cię w zasięgu wzroku jest fajnie, miło i przyjemnie, gdy im z tego wzroku uciekasz, przestajesz dla nich istnieć. Wiesz, co? Piepszyć ich! 

Tylko to głupie serce czasami krwawi i nie pozwala zapomnieć…

Kiedyś, dawno temu, na początku macierzyństwa przeczytałam artykuł o tym, że dzieci pracujących matek są mądrzejsze. Że instytut jakiś tam, przeprowadził jakieś tam badanie i że okazało się, że owszem, pracujące mamy mają mądrzejsze pociechy. Nie pytaj mnie gdzie to przeczytałam, bo nie pamiętam, nie pamiętam też szczegułów artykułu. W pamięci pozostał mi tylko nagłówek. Jakiś czas temu ów nagłówek powrócił do mnie, ale nie dlatego, że mam wybitne dziecko, a dlatego, że Mania w okresie choroby zapomniała wiele z umiejętności, które opanowała do tej pory.

FAKT. Dzieci pracujących matek muszą być asertywne, muszą umieć o siebie walczyć, muszą umieć postawić na swoim. A dlaczego? A no właśnie dlatego, że muszą. Dzieci pracujących matek bardzo często uczęszczają do żłobków, jeśli nie do żłobków to do przedszkoli a jeśli omijają już nawet ten etap, na pewno nie ominie ich świetlica po zajęciach w podstawówce ( nie wiem jak u Ciebie, ale u mnie do końca drugiej klasy podstawówki dzieci MUSZĄ być odbierane ze szkoły przez osobę dorosłą). To wszystko sprawia, że nasze pociechy stają się waleczne. Nie mają wyjścia.

Dzieci pracujących matek są bardziej samodzielne. No cóż, trochę jakby nie mają wyjścia, tata siedzi w pracy od świtu do zmierzchu, mama po pracy odbiera dziecko z placówki oświatowej, w domu gotuje, sprząta, pierze i prasuje, czasami nawet pozwoli sobie obejrzeć ulubiony program w TV. Takie „pracujące” dziecko musi dosyć szybko nauczyć się zrobić sobie kanapkę, musi wyprowadzić psa na spacer bo w grafiku mamy brakuje już na to miejsca, musi samo się wykąpać, po sobie posprzątać i samo przygotować sobie ubranie do szkoły. Wiem, że jesli będę mamą na bezrobociu gdy Mania wejdzie już w ten wiek to jak siebie znam będę małą we wszystkim wyręczać ( taki już mam głupi charakter), ale jeśli będę pracowała to Mania będzie musiała poradzić sobie sama…

Moje dziecko obala mity. Jestem pracującą matką, Mania teoretycznie jest żłobkowym dzieckiem, w praktyce, od października spędza więcej czasu w domu niż w żłobie. A że ja pracować muszę to w tym okresie małą zajmował się trochę tata, trochę babcia ( teściowa), niania, kilka razy moja siostra, oraz moja mama. Jak wygląda zajmowanie się moim dzieckiem przez powyższe osoby? No cóż, pozwalają jej na wszystko, dają jej wszystko, niczego od niej nie oczekują. W konsekwencji tego mała nie sika już do nocnika, jest rozwydrzona jak dziadowski bicz, jeśli czegoś jej zabraniam to wpada w czarną rozpacz, którą słyszą wszyscy w promieniu pół kilometra. Praca, matce nie zawsze popłaca, głównie dlatego, że nawet gdy wracam już do domu i mogłabym spędzić z nią trochę czasu, oraz czegoś ją nauczyć to najzwyczajniej w świecie nie mam siły. Staram się, ale jaki w tym cel skoro ja wbijam małej do główki że sikamy do nocnika a nie w majty, a następnego dnia babcia zaklada Mani pampersa. Po co mam ją uczyć, że nie zawsze dostajemy to co chcemy, skoro każdy kto do niej przychodzi ma dla niej prezent. To takie błędne koło jest, które psuje moją córcię. Czasami jestem zła, że nie mam w sobie tyle siły, żeby mimo wszystko codziennie z nią walczyć i wpajać jej dobre nawyki, ale po prostu jej nie mam. Staram się pracować na 2 zmianę aby łatwiej zorganizować opiekę dla młodej. Mój dzień wygląda następująco: pobudka z Manią o 6, pół dnia zmagań z Majuchą, na 14 do pracy, w domu jestem przed 23, zanim zasnę jest 1 i tak w kółko. Możesz pomyśleć, że się nad sobą użalam, pewnie trochę tak, ale jestem skrajnie wyczerpana a cierpi na tym moja córeczka. 

A zatem czy dzieci pracujących mam są mądrzejsze? Chyba jednak nie zawsze…

Mania jest, bądź może lepiej powiedzieć, będzie chłopczycą. Przynajmniej tak to wygląda na ten moment. Mała bawi się autami, słucha mocnej muzyki, nie lubi księżniczek, lalki służą jej obecnie do rzucania nimi o ścianę, a po mieszkaniu jeździ na plastikowym motorku. Jest jednak dla niej iskierka nadziei, Mania kocha się ubierać, przebierać, zakładać sukienki, butki, kurteczki, no ogólnie wszystko poza nakryciami głowy, od urodzenia walczymy z nią aby założyć jej czapkę, opaskę, gumkę na włoski czy choćby malutką, maciupeńką spineczkę. Ale wracając do tematu strojenia się, pragnę podzielić się z Wami moim małym odkryciem, a dokładniej sklepem z dziewczęcymi cudownościami KAPI . My mamy już swoją sukieneczkę od KAPI taką oto Tutaj, szkoda tylko, że kiedy miałyśmy okazję ją wygrać ( we wcześniej wspomnianym konkursie na blog miesiąca) najmniejszy dostępny rozmiar to było 104cm , nie zdawałam sobie wówczas jakoś sprawy z tego, że to za aż taaaak dłuuuugo i aż tyle będę musiała czekać aby założyć sukienkę małej  teraz na szczęście zauważyłam, że Pani Katarzyna, główna projektantka w firmie, oferuje swoje sukienusie w rozmiarach już od 92 cm! i mam już swoją listę zakupów