Gdzie jest dziecko – co robić gdy nasze dziecko nie odbiera telefonu? - Forum

Temat bardzo ważny i aktualny, nagroda fantastyczna - zapraszamy więc serdecznie do dyskusji!  

Osoby zainteresowane konkursem zapraszamy do zapoznania się z regulaminem.

Pozdrawiamy 

Mój syn parę razy wyjeżdżał na zieloną szkołę nad morze i zdażało się "być poza zasięgiem" Nie było to w gruncie rzeczy spowodowane brakiem sieci co brakiem czasu dla nadtroskiwej mamusi.Ale na szczęście jest telefon kontaktowy do wychowawcy. I chwała mu za to! Jak rownież podróż autobusem ze szkoły i nagle nie ma go na przystanku. I co? Mamusia dzwoni!Włosy rwie z głowy!  Zawsze jest odpowiedż "A bo zapomnialem włączyć telefon, bo się zagadałem"a człowiek czyli mamusia cała w nerwach.Normalnie każde spóźnienie o którym ja nie wiem to dla mnie droga przez mękę. Wiadomo chłopak jest już prawie dorosły i nie da się aż tak mocno kontrolować ale dużo bylabym spokojniejsza ,gdybym wiedziała żejedzie do domu, że gada z kimśi nic mu się nie stało.

 Gdy jestem umówiona na godzinę i wiem że dziecko powinno odebrać telefon taki moment braku kontaktu to jeden koszmar. Jedene drugie piąte i kolejne wykonane połączenie i zaczyna działać wyobraźnia .Początkowo tłumaczę ze może zajęty czy nie za zasięgu ale po jakimś czasie widzę w swojej wyobraźni że stało się coś złego. Telefon do kolegi syna, do wychowawcy a gdy nie odbierają  coraz większe nerwy i napięcie udzielajace się pozostałym domownikom. Ostatnio przyjęłam inną metodę umówiliśmy się że bez rozmowy jeden sygnał połaczenia i rozłacza sie tzn że jest OK.

Dzwonię po pierwsze do jego rodzicó. A jeśli i oni nie są spokojni to już zaczyna się nerwowe przemierzanie mieszkania. Teraz czekam już na dwa telefony, od dziecka i od jego rodziców. Do tej pory jednak sama siebie pocieszam i staram się myśleć pozytywnie. Tak nauczył mnie mąż, dopóki nie otrzymasz jakiejś wiadomości, zawsze myśl pozytywnie. I choć nie wiem ile już mam w nogach, to jednak w głowie zawsze nadzieja na dobrą wiadomość. I ona nadchodzi. Czasem prawie jednocześnie dwie. No to wypijmy kawę i na spokojny spacer.

To bardzo stresująca sytuacja kiedy nie odbierze ode mnie telefonu, dlatego też zawsze rozmawiam z dzieckiem gdzie się wybiera i z kim spotka. Znam przyjaciół dziecka, nauczycieli, zatem posiadam także  do nich numery telefonów. Jeśli moje dziekco nie odbiera telefonu, to zapewne odbierze telefon ktoś z otoczenia, a wtedy dowiem się wszystkiego.Zawyczaj usprawiedliwienie jest błahe i rozkoszne, bo albo zapomniałam włączyć dźwięk i nie słyszałam, albo zostawiłam telefon w kurteczce, cóż... życze każdej mamie, aby tylko na takiej sytuacji cały stres i niepewność się skończyła. Zawsze staram się wytłumaczyć jak ważny jest stały kontakt z rodzicami, jak wzbogaca to nasze wzajemne relacje i zaufanie. Takie problemy pojawiają się coraz rzadziej, ale jednak sie pojawiają tak zresztą jak i u dorosłego człowieka - ale to jest już mój sekrecik;)

Myślę, że zapewnienie dziecka jak ważną istota jest, wielka miłość, którą obdarzamy się wzajemnie i troska powinna niwelować do minimum takie sytuacje:)

Zagrożenia i problemy w dobie dzisiejszej cywilizacji są olbrzymie.Nie wyobrażam sobie więc poruszania się gdziekolwiek bez telefonu komórkowego. 

Często rozmiawiam z córką o tym, że dzwonię do niej tylko w wyjątkowych sytuacjach i prosiłabym, aby odbierała wówczas telefon. Staram się jej ufać, bo na tym polega miłość i zrozumienie. Zawsze wiem, z kim i gdzie idzie. Jak również to, o której godzinie wróci do domu. 

Jeśli jednak się dzieje inaczej....

Ja dzwonię, a telefon milczy.... Wykonuję próbę ponownie. Telefon znów milczy, nie podnosi słuchawki.... Zaczynam powoli odczuwać niepokój. Nie lubię takich sytuacji, chyba jak każda matka.

Gdy mija godzina ustalonego powrotu do domu, a córka np. :

1) wraca do domu i zachowuję się tak jakby nigdy nic: przeprowadzam z nią poważną rozmowę. Zazwyczaj usprawiedliwia się tym, że nie słyszała telefonu, bo miała go wyciszonego. Nie czuła również wibracji w telefonie, gdyż je także miała wyłączone. Oczywiście kończy się to nieprzyjemnymi konsekwencjami dla niej za nie dotrzymanie danego mi słowa.

2) nie wraca do domu na ustaloną godzinę. Wówczas dzwonię do jej najbliższej koleżanki do której również posiadam numer telefonu.

Nigdy nie jest tak, że mogę do końca przewidzidzieć wszystko, gdy moje dziecko wychodzi z domu, do miasta aby się spotkać z koleżankami. Pomimo, że wiem gdzie będzie i jak wróci i o której wróci, zawsze mam telefony awaryjne do kilku jej koleżanek.

Najgorszy scenariusz to taki, że jeśli moje dziecko nie odbiera telefonu i pozostałe osoby w tym czasie jej towarzyszące również, wówczas jadę w to miejsce w którym powinna być.

Dlatego właśnie mogę namierzyć swoją córeczke przez telefon :) W razie problemów zawsze wiem z kim przebywa i mam kontakty z rodzicami oraz koleżankami córki :) Ostrożności nigdy za wiele ! ;D

Mój Mateusz ma dopiero 5 lat więc jeszcze z telefonu nie korzysta. Niestety dzieci czasem nie odbierają telefonu bo zwyczajnie nie chcą i tłumaczą się że nie słyszeli. Często nie zabierają go z domu albo bateria ,,siadła,,. Takich historii słyszałam setki od znajomych. Jeżeli dziecko nie odbierze telefonu od razu po powrocie trzeba mu wyjaśnić że następnym razem nie wyjdzie nigdzie. Trzeba mu przypomnieć po co jest telefon i w jakim świecie żyjemy. Telefon jest dla bezpieczeństwa nie dla samej kontroli przez co ,,duszą,, się nasze pociechy. Gdy dziecko nie odbiera nie wiemy co się dzieje. Dlatego zanim wyjdzie z domu miejmy pewność że zabiera telefon ze sobą, że bateria jest pełna i że mu przypomnimy że powinien zawsze odebrać. 

Na szczęście nie mam jeszcze tego problemu, bo synek ma zaledwie dwa latka. Zdaję sobie jednak sprawę, że dorasta on w zastraszającym tempie i "telefoniczne milczenie" może za jakiś czas spędzać mi sen z powiek. Od czego zacząć? Od zdrowego rozsądku. Telefon jest po to by mieć kontakt z bliskimi (ale nie non stop), by wezwać pomocy, kiedy jest potrzebna i załatwić sprawy bez kilometrowego przemieszczania się. Podstawą jest nauczenie dziecka rozsądnego korzystania z tego dobrodziejstwa naszych czasów. Musi wiedzieć, że jeśli mama dzwoni, a ono np. nie usłyszało dzwonka to musi oddzwonić zaraz jak się zorientuje. Zaoszczędzi to stresu rodzicom, a dziecku repremendy. A co z mamą? Ona też musi się nauczyć, że nieodebrany telefon nie oznacza spełnienia wszystkich czarnych myśli i koszmarów. Przyda się zimna krew i stara mądrość ludowa "Zapomniał wół jak cielęciem był" Chcoć wtedy nie było komórek to czy zawsze pamiętaliśmy o wysłaniu kartki z obozu, aby napisać do stęsknionej mamy, że nie jesteśmy głodni, pogoda dopisuje i towarzystwo jest super? No właśnie. Dlatego życze wszystkim mamom cierpliwości, a tak miedzy nami, to upewnijmy się, że mamy nr telefonów do wielu znajomych pociechy, nauczycielki, trenera, na basen, siłownię, itd. Jeśli sytuacja okaże się naprawdę kryzysowa to wtedy nikt nie nazwie was panikarą, tylko pochwalą za przezorność i czujność.

Rada dla mam - wyjaśnijmy dziecku, że martwimy się o nie, bo je kochamy. Ważne jest być odpowiedzialnym i szanować uczucia innych. Telefon nie jest formą ograniczania ani permanentnej kontroli, ale formą łączności.

Powodzenia :-)

Mój synek ma 11 miesięcy ale mam siostre w wieku 14 lat więc wiem co to znaczy brak kontaktu z dzieckiem.Moja siostra jest roztrzepana jeźeli się spóźnia i nie odbiera telefonu mamy czarny scenariusz przed oczami.Siedzimy i myślimy co się stało czy nie potracił ją samochód a może ktoś porwał lub się zgubił. Wtedy wszystko co najgorsze staje się prawdopodobne.Chodz wiele razy tłumaczyliśmy jej że telefon trzeba zawsze odbierać ona nadal potrafi o tym zapomnieć lub wyłączyć go przez przypadek. Mam nadzieję,że mój synek nie będzie robił takich rzeczy bo wtedy przechodziłabym jeszcze większy koszmar niź teraz :)

Mnie ten problem dopiero czeka, ale wiem jak to jest, jeśli ktoś bliski nie odbiera telefonu. Przede wszystkim trzeba dziecku wytłumaczyć, że telefon ma po to, aby być z nami w stałym kontakcie. Dlatego warto jest kontrolować i przypominać,a by dziecko zawsze miało naładowaną baterię w telefonie. Jeśli jednak dojdzie już do sytuacji, gdy nie wiemy gdzie nasza pociecha jest, a telefon milczy, wówczas:

1. Nie panikujemy.

2. Wysyłamy SMS z prośbą o pilny kontakt - czasem dziecko może przegapić połączenia od rodziców, a potem zbagatelizować fakt, że ich nie odebrało. Jeśli przeczyta wiadomość - zrozumie, że naszego niepokoju nie wolno lekceważyć.

3. Jeśli mija dużo czasu, a pociecha dalej się nie odzywa - dzwonimy do kilku najbliższych koleżanek/kolegów dziecka, które ewentualnie mogą coś wiedzieć.

Trzeba jednak pamiętać o tym, że to my dajemy naszym dzieciom przykład. Dlatego my też musimy odbierać telefony i trzymać się ustalonych zasad (np. uprzedzać o spóźnieniu).

Ja mam trochę inną metodę. Zresztą stosowali ją moi rodzice na mnie i moim braciszku, który nigdy nie odbierał telefonów od rodziców...Każdy nastolatek/ nastolatka ma w swoim towarzystwie dziewczynę/chłopaka, od której/ którego zawsze odbierze telefon, a nawet czeka z niecierpliwością na telefon od tej osoby. Jeżeli syn/córka nie odbiera telefonu po trzech próbach dodzwonienia się trzeba sięgnąć po tajną broń, czyli telefon do przyjaciela- koło ratunkowe. W 95 % przypadków dziecko oddzwoni do nas i przeprosi, że nie odebrało, nie zadzwoniło itp., a ty możesz zarzyć relaksującą kąpiel, aby ukoić swoje zszargane nerwy rodzica.

Moje dziecko jeszcze jest malutkie ale mam pewne doświadczenia ze swojego dzieciństwa...chociaż wtedy telefony nie byly jeszcze tak popularne.Rodzice wpoili mi taką zasadę że zawsze starałam się sama dzwonić i informować gdzie jestem,że się spóżnie lub że nie wracam na noc(To bylo już po uzyskaniu pełnoletności:)).Ale raz miałam taką sytuację że uciekl mi ostatni autobus i nie miałam czym wrócić do domu.Nie miałam też jak zadzwonić do rodziców bo nie mieli wtedy telefonu w domu.Zostałam na noc u koleżanki ale to była chyba najgorsza noc w moim życiu...Tak się martwiłam że rodzice nie wiedzą gdzie jestem i odchodzą od zmysłów!Jak się potem okazało szukali mnie całą noc!Następnedo dnia ze szkoły zadzwoniłam do sąsiadki że wszystko ze mną ok.Ale nigdy nie zapomnę tej rozmowy jaka mnie czekała po powrocie do domu...Teraz w czasach telefonii komórkowej jest już łatwiej o kontakt.Dlatego będę się starała uczyć moje dziecko odpowiedzialności i starać się  żeby to ona do nas dzwoniła.A dzięki takiej usłudze jak "Gdzie jest dziecko" jest łatwiej,można kontrolować małoletniego bez jego większej wiedzy,bo wiadomo jak nastolatkowie nie lubią jak się to robi

Na naszego studenta to żaden system GPS nie zadziała, jak gdzieś wyjdzie to wsiąknie i nie odbiera, a tu nocka 3, 4 czy 5 rano a go nie ma.

Swego czasu szukaliśmy go przez znajomych itp. nawet policja już była zawiadomiona a on choćby gruszki za kilka minut przychodzi i dziwi się, że co, że my go szukamy, a po co, on dorosły jest itp. I weź coś takiemu chłopowi zrób, że rodzice nocami nie śpią, tylko myślą co z nim się dzieje, że nie przychodzi z imprezy czy dyskoteki na czas, bo wiadomo jakie czasy mamy.

Ech - czasami brak słów, niby te komórki są ale co człowiek pocznie jak to dziecko na złość nie odbiera. W tyłek lać, za duży, w głowę, to zgłupieje, szkoda by było. I tak źle i tak niedobrze.

Pozostaje tylko cierpliwość rodzica i dorośnięcie dziecka.

Swięte słowa,bardzo wiele zalezy od dojrzałości naszego dziecka. Ale tak czy inaczej uważam że telefon jest potrzebny dziecku,może nie temu małemu,ale na etapie szkoły podstawowej lub gimnazjum już tak.

Gdy byliśmy dziećmi często nie zdawaliśmy sobie sprawy co czują nasi rodzice, gdy gdzieś wychodzimy na dłuższą chwilę, lub wyjeżdżamy na kilka dni. Często zachowywaliśmy się beztrosko i nie rozumieliśmy tej troski. Stając się rodzicami sami jednak tego doświadczamy i doskonale ich rozumiemy. Teraz to my martwimy się o nasze pociechy i często stawiamy cały świat na głowie, żeby tylko dowiedzieć się co się z nimi dzieje, gdy nie odbierają z jakiegoś powodu telefonu, lub mają go wyłączonego. Dzisiaj i tak mamy dużą przewagę nad naszymi rodzicami kilkanaście lub kilkadziesiąt lat temu, ponieważ każdy rodzic i prawie każde dziecko ma już telefon komórkowy. Jest to dobrodziejstwo, bez którego nie wyobrażamy sobie normalnej egzystencji. Dzięki temu konkursowi dowiedziałem się też o idealnym rozwiązaniu dla rodziców, którym jest usługa oferowana przez „Orange”, dzięki niej będę odrobinę spokojniejszy.

Ja też, jako tata 8 letniego Maciusia bardzo martwię się o swojego synka. I gdy nie mogę się do niego z różnych powodów dodzwonić, strasznie się denerwuje i mam już w głowie najczarniejsze scenariusze. Jednak staramy się z żoną wyczulić synka, że bardzo się o niego troszczymy i martwimy się gdy nie odbiera lub gdy mu się wyłączy telefon. Tłumaczymy synkowi, że dzwonimy do niego, smsujemy, czy prosimy o telefon co jakiś czas, dlatego, ponieważ bardzo go kochamy. Nasze rozmowy, przynoszą chyba oczekiwany skutek, ponieważ Maciuś zawsze szybko do nas oddzwania i mówi „Mamusiu/Tatusiu wszystko jest ok, nie musicie się już martwić” :)

Mojej rodzimy jeszcze ten problem nie dotyczy synowie są pod naszą opieką, ale wkrótce starszy idzie do szkoły i telefon napewno się przyda. Ważne jest abyśmy od dziecka wpoili pociechom, że muszą być odpowiedzialne i aby informowały nas jeśli planują poźniejszy powrót do domu, ale wiadomo dzieci w czasie zabawy, zapominają o całym świecie, więć taka usługa jest świetnym rozwiązaniem dla dorastającej latorośli. Nie ma sposobu po za tym który oferuje  firma orange aby w 100% być pewnym gdzie jest mnasz skar. Ale to rozwiązanie dotyczy nie tylko dzieci, mój tata jest schorowany, ale uwielbia spacery po lesie zdarzało się że tracił orientacje i się gubił, a dzięki takiej usłudze możemy zawsze znać jego położenie. A nie będzie to trudne bo cała rodzina ma numery w orange

Choć moje dziecko ma dopiero 1,5 roku, często zastanawiam sie co zrobie gdy..... Gdy np pierwszy raz pójdzie sam na dwór, Gdy pierwszy raz bedzie nocował u kolegi. Gdy przez ten czas kiedy miałam go tylko dla siebie, nagle bedzie dla innych. Prawdopodobnie nie prześpię tej nocy, prawdopodobnie nic nie zrobię w domu i będę najbardziej zdenerwowaną osobą pod słońcem, moze nawet bede go sledzic ;) . Ale to wszystko z miłości, troski bo przeciez do tej pory był tylko mój.

Zdarza się , choć rzadko że nie odbiera telefonu Wie , że jeżeli dzwonię to musi odebrać ze względu na jego chorobę Denerwuję sie bardzo i dobrze mnie rozumie , dlatego są to sporadyczne przypadki jak rozładuje mu sie telefon lub ma zajęcia o których nie wiem Narazie nie ma większych sensacji , być może się pojawią , nie będę się martwić na zapas