Lanie - nie, klapsy - tak?! - Forum

Jak można bić dziecko? Nie do pomyślenia. Klaps to tylko słabość rodziców i brak innej reakcji w danej chwili. Lepiej sobie w takim momencie przywalić niż swoją słabośc wyładowywac na dziecku. Jestem przeciwna klapsom kategorycznie. 

to poprostu odp na twoj post ze niby krzywda sie nie dzieje...ale rozumiem ze i tak ten kto bije , zdania nie zmieni..

Zdecydowanie na nie! To prosty i krótkotrwały sposób. 

Oczywiście, że nie! Bicie czy nawet klapsy to nie rozwiązanie! Dzieciom trzeba wszystko na spokojnie tłumaczyć, oczywiście czasami bez kary się nie obejdzie, ale na pewno nie cielesnej!

Mam trzech synów i choć ilość wymierzonych im klapsów zapewne można by policzyc na palcach jednej ręki, to nie uważam, że w każdej sytuacji można sie bez nich obejść. Pamietam na pewno, że dwóch z nich dostało po klapsie w sytuacji zagrożenia - jeden wybiegł mi na ulicę, a drugi (kilka lat później w podobnej sytuacji) mi się wyrywał. W obu przypadkach reakcją dziecka było przede wszystkim bezbrzeżne zdziwienie. I w obu sytuacjach nigdy się więcej tak nie zachowali. Nie widać było po nich również by zaczęli sie mnie bać, żeby czuli sie nie kochani itp. Myślę, że to że mama się tak "dziwnie" zachowała jasno im pokazało, że to o co chodziło jest bardzo ważne. To oczywiście nie oznacza, że namawiam do klapsów jako skutecznej metody wychowawczej, bo w znakomitej większosci przypadków inne metody zupełnie wystarczą. Również w opisanych przypadkach skuteczność myślę wynikała z tego, ze robiłam to w absolutnie wyjątkowych wypadkach.

Nie mniej jednak nie zgadzam sie z ustawą, która zakazuje dawania klapsów, choć rozumiem najlepsze intencje ustawodawców. Dla mnie jest to "wylewanie dziecka z kąpielą". Myślę, że mniejsza krzywda dzieje sie dziecku, które dostaje czasem klapsa, niż temu, któremu rodzice nie potrafią postawić granic, bo dzieci niegrzeczne są po prostu nieszczęśliwe. A wierzcie mi, nie każdemu dziecku wystarczy cierpliwe tłumaczenie.

Jestem zdania ze rodzice poprzez bicie pokazują dziecku że silniejszy ma zawsze racje i w taki sposób rozwiązuje się problem po czym ten maluch może wyrosnąć na agresywnego człowieka rozwiązującego problemy w podobny sposób który pokazali mu rodzice. Więc jednoznacznie bicie nie prowadzi do niczego dobrego wręcz zastrasza i moze źle ukierunkowac rozwój psychiczny dziecka.

Bardzo mądra wypowiedź Alison  Ja, choć własnych dzieci nie mam, to akurat o klapsach mogę się z wypowiedzieć i to z obu stron.

Jako bijąca, nie żałuję klapsa danego, gdy mi siostrzeniec wybiegł na ulicę, ale żałuję, że dałam się zasugerować stosowności klapsa, gdy się siostrzenica w majtki posikiwała. Z tego drugiego sama się wycofałam po kilku razach.

Jako bita, przyznaję, że im więcej klapsów za to samo wykroczenie, tym mniejszy skutek. Klaps nie zniechęcał mnie do danej czynności, ale powodował, że ją zatajałam. Dużo bardziej wkurzającą dla mnie karą było odsłuchanie "kazania" rodziców, niż oberwanie w tyłek. Często czułam niesprawiedliwość klapsów (nawet, gdy obrywał mój brat) a brakowało mi rozmowy, co jest nie tak.

Co do ilorazu inteligencji, to, nie chwaląc się, byłabym chyba członkiem Mensy 

Nie zgadzam się z jednym - wcale nie musi powstawać błędne koło! Ja już nie karzę w ten sposób siostrzenic i siostrzeńców. Nie zamierzam też bić swoich dzieci, choć nie zarzekam się, że żadnego klapsa nie będzie.

Reasumując, w sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia, której nie udało się nam przewidzieć (nie jesteśmy idealni) i potrzebna jest nagła reakcja, klapsowi (ręką w pupę) mówię tak. Natomiast jako metodzie wychowawczej (dla poskromienia dziecka, własnej wygody, narzucenia zdania) zdecydowane nie.

Jak mogłaś uderzyć nie swoje dziecko?! Mi by w życiu do głowy nie przyszło uderzenie dziecka mojej siostry, nie chciałabym też, aby moja siostra uderzyła któreś z moich dzieci - dla mnie to niewyobrażalne!

A dlaczego w sytuacji zagrożenia potrzebna jest zdecydowana reakcja i dlaczego klaps jest wtedy ok? Skąd dziecko ma wiedzieć, że zrobiło źle? Może lepiej byłoby porozmawiać i wytłumaczyć dlaczego to, co robi jest niebezpieczne?

Też tak myślę.

Wiecie co, odnoszę czasem wrażenie, że wszystkie wasze dzieci to chodzące aniołki, którym wystarczy coś wytłumaczyć i wszelkie problemy znikają. Chyba muszę otworzyć nowy wątek z pytaniem czy na wszystkie dzieci to tłumaczenie tak doskonale działa, bo albo moje dzieci dziwne, że nie zawsze dają sobie wszystko przetłumaczyć, albo może ja tłumaczyć nie umiem.

każdy się odbarwia,przez takie wątki bo przecież lepiej się zarzekać że dziecku nigdy klapsa się nie dało niż sie przyznać....A później pisać w niektórych wątkach teksty typu...."No aż mam chęć ją/jego w tyłek strzelić"albo "chyba ryknę na swoje dziecko" itp,itd

No i właśnie znam takich rodziców, którzy uważali, że klaps i lanie były potrzebne dla osiągnięcia efektów wychowawczych dziecka. Ty też ich znasz: to matka małej Madzi z Sosnowca, Szymonka z Będzina, Gabrysia z Morąga czy ojciec Bartusia z Kamiennej Góry. Przykłady można mnożyć. Popierając przemoc wobec dziecka (i uznając jednocześnie, że to dla jego dobra!!) utwierdzasz takich ludzi w przekonaniu, że nic złego nie robią. A cierpi tylko i wyłącznie dziecko!

Nie, moje dzieci to nie aniołki. Zwłaszcza mój starszy syn. Są dni, że jestem, dosłownie ledwo żywa po całodziennej bieganinie za nim i ściąganiu go z płotów, szafek i innych rzeczy. Ale to jest dziecko. Kiedy ma się bawić, wyszaleć, powygłupiać się? Jak będzie na emeryturze? Po to jestem matką, aby umożliwiać moim dzieciom ich rozwój, zabawę, poznawanie świata. Nie mam lekko, ale muszę dać radę bez krzywdzenia moich dzieci. Nie trzeba tylko i wyłącznie tłumaczyć, można też wyznaczyć pewne zasady. Mój syn wie, że może się skrabać po płotach, może skakać z krzesła na tapczan, ale nie wolno mu wyjść na ulicę. I nie mam z tym problemu.

Nie twierdzę, że nigdy nie uderzyłam mojego dziecka. Owszem, dałam klapsa. Niestety nie jednego. Ale dzięki temu wiem, że to jest błędem, każdy klaps okupiony był moim płaczem i wyrzutami sumienia. Więc po co mam to robić? Nigdy więcej nie dam klapsa mojemu dziecku.

czy osiągnięcie oczekiwanego efektu wychowawczego dzięki choćby " zwykłemu " klapsowi " jest satysfakcjonujące ? Dla mnie osobiście byłaby to porażka , gdybym użyła tej metody . Dorosły ma i tak fizyczną przewagę wobec dziecka i nie powinien jej dodatkowo jeszcze pokazywać ...

Jeśli dla kogoś wychowanie dziecka na ma celu zaspokojenie własnej satysfakcji, a nie sprawienie, że dziecko wyrośnie na dobrego i odpowiedzialnego człowieka...

zgadzam się z tym . Przewagę fizyczną nad dzieckiem mamy do pewnego momentu , potem role się odwracają ...

Wyjaśnię to, co napisałem: jeśli dla kogoś wychowanie dziecka ma na celu zaspokojenie własnej satysfakcji, to po klapsy nie sięgnie, co by sobie samopoczucia nie popsuć. Jeśli dla kogoś liczy się przede wszystkim dobro dziecka i to, żeby wyrosło na dobrego i odpowiedzialnego człowieka - nie będzie patrzył na to, czy dana metoda wychowawcza jest dla niego (dorosłego) szczególnie miła, czy nie. Liczy się dziecko.

no coś Ty Kamcia przecież na forum są sami rodzice posiadający złote dzieci, które grzecznie słuchaają tłumaczenia

ja przyznaję się ,  że Jakub dostał klapsa, po którym to ja się pobeczałam, bo faktycznie był moją porażką, to ja jestem choleryczką i to mnie poniosło, ten klaps w niczym nie pomógł, tyle, że rozmowy i tłumaczenia też na etapie na którym jest moje dziecko nic nie dają, On mnie po prostu nie słucha i po setnym - nie rusz psa bo Cię ugryzie - i tak następuje 101 podejście, a cierpliwość przecież ma swoje granice i każdy z nas ma lepsze i gorsze dni,

podnoszenia głosu na syna też żałuję, ale są chwile kiedy nad tym zwyczajnie nie panuję, przecież nie jestem święta, ja też jestem tylko człowiekiem , a nie nadczłowiekiem ze stali

Całe szczęście miedzy klapsami a samym tłumaczeniem jest cała gama różnych rzeczy, które da się zrobić, by dzieci nie doprowadzały nas do stanu, w którym krzyczymy, lub dajemy klapsy. A także by były zdyscyplinowane i wyrosły na odpowiedzialnych ludzi. Znam dzieci, którym tłumaczenie zupełnie wystarcza, mojemu najmłodszemu (3,5 lat) zwykle wystarcza. Po prostu jest urodzonym aniołkiem. Ale dwum starszym nigdy nie wystarczało i od dawna "testuję" na nich różne sposoby motywowania pochodzące z przeróżnych źródeł. Najstarszy jest nadpobudliwcem, więc bywałam zdesperowana. Po przeczytaniu iluśtam księzek o wychowywaniu i przetestowaniu iluśtam metod mogę powiedzieć, że nie wszystkie są równie dobre. Wiele pięknie, mądrze i logicznie wygląda w książce ale nijak nie chce się sprawdzać w życiu, a jak długo można sobie wmawiać, że widocznie coś robię źle. Warto by było o tych wszystkich metodach podyskutować i powymieniać się doświadczeniem, ale to już inny temat więc powinnam pewnie poszukać jakiegoś wątku.

Mądry i rozsądny głos w dyskusji. To na nas, rodzicach, spoczywa obowiązek wychowania dziecka, przekazania mu pewnych zasad i systemu wartości. I to my, w nawiązaniu do charakteru naszego dziecka, wybieramy odpowiednią metodę (zbiór metod), dzięki którym osiągamy cel. Klaps/lanie to pójście na łatwiznę, najprostsze wyjście z sytuacji, które dorosłym daje wrażenie panowania nad sytuacją (mylne niestety), a dzieciom poczucie krzywdy.
Prawda jest taka, że nie od naszej chęci ukształtowania dziecka na odpowiedzialnego człowieka zależy wybór metody wychowawczej, ale od naszej wiedzy, zaangażowania i doświadczenia. Dać klapsa potrafi każdy, nawet Józek spod budki z piwem, nie trzeba kończyć podstawówki, żeby stosować tą "metodę wychowawczą". Inaczej rzecz ma się w przypadku metod z prawdziwego zdarzenia..

Wyjaśniłam w tamtym poście - dałam się zasugerować zdaniu starszych. Nikt mnie za to nie potępiał, ale sama zauważyłam, że im częściej, tym mniejszy efekt. Sama dostałam też kiedyś klapsa i to dość mocnego od przedszkolanki i dodam, że żadne niebezpieczeństwo mi wtedy nie zagrażało. Ale mimo wszystko nawet mi do głowy nie przyszło, by się skarżyć. Dziecko nie zawsze jest pod opieką rodziców i nie można mu pozwolić wejść sobie na głowę tylko dlatego, że nie jest nasze. A takiej metody perswazji mnie kiedyś nauczono, choć dziś się z nią nie zgadzam.

Dziecko, które dostaje klapsa okazjonalnie, jest w lekkim szoku i łatwiej je zabrać z miejsca zagrożenia, bo się choć przez chwilę nie wyrywa. Ja wolałam, żeby mój siostrzeniec miał czerwony ślad na tyłku (który szybko zniknął) niż był czerwoną plamą pod kołami samochodu. A potem, na spokojnie, oczywiście była też rozmowa. Nigdy więcej nie było powtórki, więc nie tyle uważam, że klaps go wychował, co przyspieszył odciągnięcie go z niebezpiecznego miejsca.