Nastolatki uwięzione we własnym ciele

Opublikowany przez: ULA 2013-12-10 16:33:45

Zaburzenia odżywania to częsty problem wśród młodych ludzi. Anorektyków, bulimików i bigorektyków łączy jeden problem: własne ciało. Rozbieżność między wyglądem rzeczywistym nastolatka a tym, który chciałby osiągnąć jest ogromna. Jak rozpoznać, czy dziecko cierpi na zaburzenia odżywania? Co robić? Jak pomagać? Jak je chronić?

Co zrobić, gdy twoje dziecko cierpi na zaburzenia odżywania?

1. Bądź uważny. Nie udawaj, że nic nie widzisz…

Kiedy twoje dziecko nagle chudnie i zmienia rozmiary na coraz mniejsze. Gdy znika w trakcie lub od razu po posiłku. Gdy cały wolny czas spędza ćwicząc. Gdy nagle się izoluje, przestaje rozmawiać. Przejrzyj strony internetowe, na które wchodzi. Zapytaj jej przyjaciół, czy zauważyli coś niepokojącego. Porozmawiaj dyskretnie z wychowawcą. Bądź uważny, słuchaj własnej intuicji, jeśli podpowiada ci, że coś się dzieje.

2. Rozmawiaj…

Bardzo ważne jest, aby zacząć rozmawiać. Nie tylko o tym, co się dzieje, ale rozmawiać w ogóle. Zainteresować się tym, co słychać, zapytać o znajomych, wyjść gdzieś razem, żeby było intymniej i dyskretniej. Trzeba rozmawiać jeszcze zanim problem się pojawia: o dojrzewaniu, seksualności, inicjacji seksualnej. Nie raz, nie dwa, ale wiele razy. Jeśli nie masz pojęcia, poczytaj artykuły, weź mądrą książkę, obejrzyjcie razem budowę anatomiczną kobiety i mężczyzny, pogadajcie o stanikach, zapachu, owłosieniu łonowym, miesiączce, pierwszym razie. Pokonaj swój wstyd albo powiedz o nim „to trochę krępujące dla mnie, ale chcę żebyśmy porozmawiali o tym”. Może zacznijcie od tego, co Twoje dziecko już wie.. A to jak wiele, może Cię zdziwić.

3. Troska zamiast rozczarowania

W rozmowie o zauważonym problemie, ważne jest, aby nie oceniać. Nie zaczynać „jesteś za chuda” lub „za dużo czasu spędzasz w siłowni”, tylko spróbować porozmawiać o własnej trosce, niepokoju: „Aniu, martwię się o ciebie, jesteś milcząca ostatnio…”, „Konrad, przykro mi, bo ostatnio unikasz mojej obecności, czy coś się dzieje, czy mogę ci jakoś pomóc”. Ważne jest, by młody człowiek czuł przede wszystkim oparcie i troskę, a nie złość lub rozczarowanie, które wzbudzą w nim tylko postawę obronną.

4. Bądź wrażliwy na to, co widzisz u innych nastolatków

Bądź wrażliwy na to, co dzieje się z innymi nastolatkami, których spotykasz, np. gdy koleżanka twojej córki wygląda na chorą, a kolega syna wciąż nie odbiera od nikogo telefonu. Czasem wystarczy tylko jedno zdanie np. „martwię się o ciebie”, aby sygnał był wystarczająco czytelny i dostrzeżony przez to dziecko. Nastolatki potrzebują poczuć, że są dla kogoś ważne, że ktoś je zauważył i zatroszczył się o nie.

5. Poszukaj pomocy

Jeśli problem się nasila, poszukaj fachowej pomocy. Najlepiej kogoś, kto ma doświadczenie w pracy z młodzieżą. Najpierw umów się na spotkanie indywidualne, zgłoś problem, opowiedz o nim, a psycholog na pewno pomoże ci wymyśleć, w jaki sposób zachęcić nastolatka do spotkania. Nie bądź zaskoczony, gdy nie będzie to wcale takie trudne. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że on sam od pewnego czasu o tym myślał.

autor: Małgorzata Ohme – psycholog rozwojowy ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. Zajmuje się psychoedukacją w zakresie prowadzenia warsztatów dla młodzieży, nauczycieli i rodziców oraz psychoterapii dzieci, młodzieży i rodzin. Interesuje się także psychodietetyką.

<- 1 2 ->