Krzyczysz na dziecko? To przestań, bo ryzykujesz jego zdrowie

Porozmawiajmy dziś o krzyczeniu na dziecko. Prawdopodobnie zdarza się to we wszystkich domach – w niektórych bardzo rzadko lub prawie wcale, ale są takie, gdzie podniesiony głos jako reakcja na złe zachowanie dziecka, zdarza się dość często. A długofalowe skutki takich zachowań mogą być dla rozwoju dziecka bardzo dotkiwe.

Co powoduje krzyk?

Nasz krzyk jest odbierany przez dziecko jako sytuacja zagrożenia. Alarm. Dziecko zaczyna odczuwać strach – wtedy żadne argumenty do niego nie trafiają. Dziecko niemal przestaje nas słyszeć, a na pewno rozumieć przesłanie. Małe dziecko najczęściej po prostu się boi – sytuacji, ale i nas.

Badania opublikowane w czasopiśmie Child Development pokazują, że dzieci narażone na krzyk stają się bardziej agresywne fizycznie i werbalnie. Bez względu na powód, z jakiego rodzić krzyczy, dziecko jest przerażone samym faktem podniesionego głosu. Krzyk sprawia, że dzieci czują się niepewnie. Powtarzające się krzyki mogą mieć długofalowe skutki – lęk, niskie poczucie własnej wartości, zwiększa się agresja u małego człowieka – także agresja w stosunku do rodziców.

Dzieci, na które często się krzyczy, stają się bardziej podatne na zastraszanie – mają problem z prawidłowym rozumieniem  zdrowych granic i szacunku do samego siebie. Badania wskazują również na częstsze występowanie depresji u dzieci narażonych na częste krzyki i werbalną agresję.

Krzyk i słowna agresja (obrażanie, uchybianie) mogą również zmienić sposób, w jaki rozwija się mózg Twojego dziecka . W jednym z badań porównano skany MRI mózgu osób, które w dzieciństwie narażone były na słowne nadużycia, z obrazami osób, które nie miały takiej historii. Badacze odkryli zauważalną fizyczną różnicę w częściach mózgu odpowiedzialnych za przetwarzanie dźwięków i mowy.

Zobacz także: Hejt i krytyka - codzienność rodziców niepełnosprawnych dzieci >>

Krzyk nie jest OK

Jeśli czasem krzyczysz na dziecko, to znaczy, że jesteś normalnym rodzicem, który się martwi, który nie zapanował właściwie nad emocjami. Ale krzyk jest w porządku wyłącznie w sytuacji zagrożenia, jako ostrzeżenie. W zdrowych relacjach rodzinnych nie powinien mieć miejsca. Z czasem dziecko może się nauczyć, że należy Cię słuchać dopiero, gdy zaczniesz krzyczeć.

Dlatego warto, aby sytuacje krzyczenia na dzieci były jak najrzadsze, a najlepiej w ogóle się pojawiały.

To rodzice są odpowiedzialni za swoje emocje i panowanie nad nimi. Mały człowiek miewa skrajne emocje, których często nie rozumie i nie potrafi właściwie wyrazić.

Co możesz zrobić?

1. Opanuj się. Dosłownie. Mimo, że Twoje emocje właśnie sięgają zenitu, daj sobie czas zanim wybuchniesz. Ważne, że zauważasz stan, w którym za chwilę zaczniesz krzyczeć, jeśli dziecko nadal Cię nie posłucha.
2. Weź głęboki oddech. Albo kilka głębokich oddechów. Dobrze robi tez liczenie od 10 do 1. Może uda Ci się nabrać dystansu i zareagować zupełnie inaczej niż zwykle.
3. Jeśli już podniosłeś głos, przestań krzyczeć i koniecznie wróć do punku 2.
4. Spróbuj zrozumieć swoje dziecko. Jeśli płacze i nie może się uspokoić, nie krzycz żeby się opanowało. Przytul, posiedź obok, zapytaj jak możesz mu pomóc.
5. Jeśli krzyczycie już oboje – Ty i dziecko- pamiętaj, że to Ty musisz nad sobą zapanować. Polecamy punk 2 i chwilę milczenia. Dzieci często nie mają pojęcia czemu reagują tak nie inaczej, a po chwili ich emocja zmienia się o 180 stopni.
6. Pomyśl o sobie. Wypoczęty i zadowolony rodzic ma lepsze relacje z dzieckiem.
7. Jeśli jednak nie udało Ci się nie krzyczeć – przeproś! Nauczysz w ten sposób dziecko, że nikt nie jest doskonały, ale zawsze można pracować nad tym, aby zmienić złe zachowania.

Badania: Child Development 2010 oraz z 3 września 2013, MRI: Science Direct, maj 2010

Polecamy: Dlaczego dzieci nie powinny oglądać TV? 5 medycznych powodow >>