"ADHD to bujda !"...

Aby przeciwstawić się takiemu podejściu oraz przedstawić sytuację z perspektywy najbardziej zainteresowanych przytaczam poniżej kilka wypowiedzi uczestników forum http://adhd.org.pl: „Wkurza mnie, że nikt nie wie o moim ADHD, a ja nikomu nie powiem, gdyż nie chcę leków i kolejnych lęków. Wkurza mnie, że zawalam czwarte studia. Wkurza mnie, że mam drgawko-łaskotki i czasem coś przypalam, a także to, że zniszczyłam trzy telefony komórkowe ... Wkurza mnie, że chcę robić coś dla nauki, kocham fizykę kwantową i technikę, ale zawsze wybierałam łatwiejsze studia ze strachu, a i tak na nich nie dałam rady. Cieszę się, że potrafię czytać o tym, co mnie interesuje i to mnie trzyma na duchu, żebyście nigdy nie myśleli, że jestem aż takim zerem." „A mnie wkurza to, że się tyle katowałem wódą bo mi pomagała” „… bo wóda, papierochy i inne ... pomagają na krótko i nieskutecznie.” „Ja znowu mam częste huśtawki nastroju, jak się wkurzę to potrafię tak komuś nagadać aż do bólu, nadruchliwość i ciągłe machanie nogą - co innych denerwuje, a tak w ogóle to jestem normalna - chyba?” „A mnie w moim dziecku … denerwuje infantylność, jakby nigdy nie miał dojrzeć. A podziwiam coś, do czego zmusiło go ADHD - JEST JAK CZOŁG, działa powoli, ale skutecznie, taranuje wszystkie przeszkody, nie poddaje się i nie rezygnuje, choć jest mu w szkole bardzo trudno. Nie liczy na pochwały, bo wie, że ich nie będzie. Robi swoje, bo tak postanowił. Trzymam kciuki, żeby wyrobił się przed końcem roku szkolnego.” 

Skutki społeczne i ekonomiczne

Diagnoza: „ADHD!” wywołuje często obawy i poczucie bezradności zarówno u rodziców jak i nauczycieli. Dzieci, które ją otrzymują są często postrzegane przez otoczenie jako źle wychowane, krnąbrne i leniwe. W szkole bardzo często pełnią rolę błazna klasowego, sprawiając wiele problemów wychowawczych. Uzyskują słabe wyniki w nauce. Jednak w rzeczywistości ich możliwości intelektualne nie odbiegają od normy wiekowej, a często nawet ją przewyższają!

Długotrwałe skutki społeczne i ekonomiczne nieleczonego lub zaniedbanego ADHD mogą być bardzo poważne. Ludzie z ADHD często nie radzą sobie w dorosłym życiu. Zazwyczaj uzyskują gorsze wykształcenie niż wskazywałyby na to ich możliwości. Są bardziej podatni na uzależnienia – bo używki i stymulanty chwilowo poprawiają ich funkcjonowanie. Niestety jest to skazana na niepowodzenie i niszcząca próba samoleczenia. Ponadto często popadają w konflikt z prawem, powodują wypadki drogowe, nierzadko są bezrobotni i skazani na opiekę rodziny lub państwa.

Diagnozowanie ADHD

NIEUWAGA

1. Koncentruje się na szczegółach lub jest roztargniony i popełnia z tego powodu błędy w szkole, pracy zawodowej lub podczas innego typu zajęć.
2. Ma trudności z koncentracją na zadaniu lub zabawie przez dłuższy czas.
3. Sprawia wrażenie, jakby nie słuchał tego, co się do niego mówi.
4. Niedokładnie wypełnia polecenia, nie kończy prac domowych, zadań szkolnych lub zawodowych.
5. Ma kłopoty z organizacją pracy i innych zajęć.
6. Unika, nie lubi lub niechętnie podejmuje zadania wymagające długotrwałego wysiłku umysłowego (np. szkolne).
7. Gubi rzeczy potrzebne do zajęć lub wykonania zadań (np. zabawki, wykaz zadanych lekcji, ołówki, książki, narzędzia).
8. Łatwo się rozprasza pod wpływem bodźców zewnętrznych.
9. Nie pamięta o codziennych obowiązkach.

NADRUCHLIWOŚĆ

1. Porusza niespokojnie rękoma lub nogami, wierci się na krześle.
2. Wstaje z ławki lub opuszcza miejsce, kiedy powinien na nim siedzieć.
3. Bez przerwy biega lub wspina się w nieodpowiednich sytuacjach (u młodzieży lub dorosłych: subiektywne uczucie niepokoju).
4. Trudno mu spędzać wolny czas po cichu.
5. Jest ciągle „na chodzie", zachowuje się „jak nakręcony".
6. Nie przestaje mówić.

IMPULSYWNOŚĆ

1. Wyrywa się z odpowiedzią, nie wysłuchawszy do końca pytania.
2. Z trudem czeka na swoją kolej.
3. Przerywa lub przeszkadza innym.

Typy ADHD

Tak jak nie ma dwóch identycznych osób, tak nie ma również dwóch identycznych przypadków zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami uwagi. Zasadniczo jednak badacze wskazują na trzy podstawowe rodzaje ADHD:

1. Podtyp nieuważny, określany jako ADD (ang. Attention Deficit Disorder) z przewagą zaburzeń uwagi, przy ruchowym zahamowaniu. Częściej występuje u dziewcząt. Charakteryzuje go późne rozpoznanie, gdyż brak nadruchliwości powoduje, że często nie dostrzega się występujących trudności. Klinicystom często nie udaje się uchwycić tego zaburzenia u dziewcząt i kobiet, ponieważ rzadko wykazują one w dzieciństwie typowe wyraźne objawy nadruchliwości i impulsywności. Ponadto rodzice dziewcząt z deficytem uwagi o wiele rzadziej zgłaszają się po pomoc i poradę niż rodzice chłopców. Dziewczynka z ADHD sprawia wrażenie osoby niezainteresowanej, nieciekawej świata, nawet nieco depresyjnej. Natomiast chłopiec z tym samym zespołem zazwyczaj „zachowuje się niewłaściwie”, zwraca na siebie uwagę otoczenia, przeszkadza, działa innym na nerwy i często jest właściwie diagnozowany.
2. Podtyp ADHD z przewagą nadruchliwości i impulsywności.
3. Postać mieszana.
Są także podziały, w których pojawia się nawet kilkanaście podtypów ze względu na współwystępujące zaburzenia tj.:
• specyficzne trudności w nauce – dysleksja, dyskalkulia 20-30%,
• zaburzenia zachowania i opozycyjno-buntownicze 35-50%,
• depresja 10-30%,
• zaburzenia lękowe 30%,
• zaburzenia obsesyjno-kompulsywne 30%,
• zespół Touretta, tiki ruchowe i wokalne 7%,
• wysoka podatność na uzależnienia i wpływy otoczenia,
• samookaleczenia i próby samobójcze.

Rokowania

Około 70% dzieci wyrasta z ADHD. Jednak u 30% objawy utrzymują się w życiu dorosłym, chociaż przybierają raczej formę ADD, czyli zaburzeń uwagi bez nadruchliwości.
Jednak jeżeli dzieciom z ADHD nie udziela się wsparcia i pomocy to ślady ADHD zostają na całe życie zwłaszcza w postaci wspomnianych wyżej zaburzeń współwystępujących lub dotykających ich skutków ekonomicznych i społecznych. Następstwa braku lub błędnej diagnozy bywają bardzo poważne.

Oddziaływanie otoczenia

Podstawowym błędem, który popełniają dorośli w stosunku do dziecka z ADHD jest karanie go za objawy tego zaburzenia. Domownicy zazwyczaj koncentrują się na negatywnych zachowaniach, obwiniają, stawiają niemożliwe do osiągnięcia cele – przyczyniając się do obniżenia poczucia wartości i wytworzenia przez dziecko negatywnego obrazu własnej osoby. Ale zdarza się także, że rodzice w pewnym stopniu przyzwyczajają się i dostosowują do jego zachowań, zwłaszcza jeżeli sami cierpią na ADHD. Jednak w szkole, gdzie jest więcej formalnych reguł to nie jest możliwe.
Karanie za objawy staje się więc stałą praktyką. Dzieje się tak ponieważ dziecko z ADHD prawie nigdy nie uważa na lekcjach, biega po klasie i wygłupia się. Najczęściej nie zaznacza zadań i w efekcie nie pamięta co było zadane. Zeszyty są niestaranne, brakuje większości notatek. Ponadto reakcje takiego ucznia są impulsywne i nieprzemyślane, co prowadzi do problemów wychowawczych.

Zalecenia dla rodziców i wychowawców

W postępowaniu z dzieckiem, dotkniętym zespołem ADHD najważniejsza jest jego akceptacja. Dziecko musi wiedzieć, że jako osoba jest w pełni akceptowane. Nieakceptowane mogą być niektóre jego zachowania, nie samo dziecko. W związku z tym należy je często zapewniać o rodzicielskiej miłości i traktować przyjaźnie, natomiast zwracać uwagę na zachowania problemowe: „Nie podoba mi się co zrobiłeś/aś … Twoje postępowanie … oceniam bardzo negatywnie …". Dzięki temu dziecko uzyskuje niezwykle istotne dla dalszego, prawidłowego rozwoju poczucie bezpieczeństwa, oparcie oraz możliwość korygowania niewłaściwych zachowań.
W podobnym celu stosuje się tzw. zasadę trzech R: rutyna, regularność, repetycja (powtarzanie czynności), co przeciwdziała chaosowi i uczy dziecko samokontroli. Ważna jest spokojna reakcja na zachowanie dziecka i jego wzmożoną pobudliwość, aby nie podgrzewać napiętej atmosfery i modelować zmiany w pożądanym przez nas kierunku.
Zawsze należy rozmawiać z dzieckiem tak, aby przykuć jego uwagę, czyli często zwracać się do niego po imieniu, patrzeć w oczy i używać prostych słów. Należy stale szukać jego zalet i mocnych stron, często podkreślać, że jest w czymś dobre. Za każde osiągnięcie dziecko powinno być natychmiast chwalone np. za to, że nie spóźniło się na lekcję. Konieczne są częste pochwały motywujące do pracy na każdym jej etapie. Niezależnie od końcowego efektu pracy należy docenić włożony wysiłek i chęci.

Jak reagować na złe zachowanie?

Dzieci często niewłaściwie się zachowują, aby uzyskać w ten sposób uwagę dorosłych, zwłaszcza jeżeli żaden inny sposób w ich odczuciu im jej nie zapewnia. Dlatego tak bardzo istotne jest stosowane wyżej wymienionych zaleceń. Zakładając, że one funkcjonują w środowisku dziecka - bardzo skuteczną strategią przeciwdziałania złemu zachowaniu może być odebranie uwagi dorosłego i ignorowanie nieprawidłowego postępowania. Można na przykład zupełnie nie reagować na nieaprobowane zachowanie lub powiedzieć: „Nie akceptuję twoich wybryków” i opuścić pomieszczenie, w którym przebywa dziecko.
Innym sposobem jest odwrócenie uwagi dziecka: Chodź pomożesz mi przy…, w klasie zaproponowanie gimnastyki śródlekcyjnej, poproszenie ucznia o wykonanie drobnych czynności chwaląc za nie, np. Podlej kwiaty, proszę. Świetnie się spisałeś.

Poniżej podaję także link do strony gdzie można dużo dowiedzieć się na temat ADHD...

Jak również że strony którą podałam we wstępie