Nowa kampania - Fajnie mieć siostrę brata. Czy dziecku potrzebne jest rodzeństwo? - Forum

Pomysł kampanii mi sie nie podoba, wystarczą mi czuła słówka rodziny i znajomych, moja mała ma fazę na rodzeństwo i napewno nie trzeba jej wzmagać!

Ze względu na jej dobre, głównie w przyszłości, chciałbym, żeby miała rodzrństwo, zeby nie byla sama na świecie, w razie naszej śmierci, czy w ogóle w dorosłości. Niemniej na razie podobnie jak autorka wątku nie mam możliwości pozwolenia sobie na drugie dziecko i nie umiałabym nawet się z niego cieszyć raczej... 

Tyle sie mówi o polityce prorodzinnej, a tak naprawdę to wielka ściema. Każde z nas po studiach pracuje niby na etacie, a de facto - ja na umową o dzieło, a m. na najniższą krajową (reszta pod stolem), a sorry, jego pracodawca właśnie zamknął oddział i teraz jest oficjalnie (PRAKTYCZNIE TEŻ) bezrobotnym.

Nie wyobrażam sobie bym nie miała rodzeństwa i tak samo nie wyobrażam sobie by moje dzieci nie miały.

Znam przypadki,że rodzeństwo żyje jak "pies z kotem" dogadują się lepiej z obcymi i bardziej mogą licyć na obcych.Więc chyba to jak kto żyje ze swoim rodzeństwem to kwestia tego jak było w dzieciństwie i jak zostali wychowani.

Wychowanie, wychowaniem, ale tez otoczenie ma duzy wplyw na to jakims sie jest pozniej. Moja mama ze swoim bratem zawsze sie wspierali, moja mama zawsze miala gorzej, sama mnie wychowywala, miala ciezko nie powiem, ze nie, a gdy los sie odwrocil i zaczelo jej sie ukladac, brat sie "obrazil" z zazdrosci. 

Daria nikt tu nie atakuje Marty,jej sprawa ile będzie miała dzieci ,tylko chodzi o to ,że jest jeszcze młoda i w wieku rozrodczym i nie powinna twardo się zarzekać,bo jeśli się ciąża przydarzy to chyba jej nie usunie......w sumie nic nam do tego ale jest temat i się rozmawia a nóż namówimy Marte na rodzeństwo dla Jowki......hehehe

Absolutnie się z tym zgadzam.Ja za moją prawdziwą siostrę uwazam dziewczynę, którą poznałam 13 lat temu, jesteśmy do siebie bardzo podobne, obie w tym samym czasie zaczęłyśmy nosić okulary, obie mamy  podobne gusta.To ona była przy mnie gdy miałam cieżki okres z rodziną, była moim świadkiem na slubie, jest chrzestną Benka a ja jej córki.

A z moją siostrą rozmawiam dopiero od 1,5 i to dlatego, że dostala od zycia i od rodziców po tyłku i po latach wojen sama mnie przeprosiła za swoje zachowanie.Ale to nie jest  taka silna więź jak mniędzy mną  a moją "przybraną" siostrą.A jest tak  właśnie przez sposób wychowywania rodziców.

Wiesz ja poki co tez nie chce miec dzieci, nie mowie ze nigdy, ale na chwile obecna. Nie wiadomo, co kto zrobi gdy zajdzie w niechciana ciaze, jedni rodza, kochaja jak dziecko chciane bo tez z milosci, inni rodza i traktuja jak intruza, jeszcze inni kombinuja- nie wchodze nikomu do lozka, i w sumie nie interesuje mnie to za bardzo, czy ktos chce miec 5 czy jedno dziecko. Dyskusja, dyskuja, jak najbardziej bo sklania do przemyslen, ale jakies gadanie, ze jak mozna nie chcec dzieci, ze sie komus krzywde robi itp. to troszke nie na miejscu. 

a bo jak sie nie ma do kogo przy!#$%^&ic to trzeba do mnie.

 ehhh patola

Zastanawia mnie kwestia, którą poruszacie. Mianowicie z Waszych wypowiedzi, nasuwa się wniosek, że za to iż między rodzeństwem źle się układa odpowiedzialni są rodzice i ich sposób wychowania. A czy wobec tego możecie podać jakieś konkretne przykłady? Bo ja usiłuję szukać błędów jakie rodzic może popełnić aby rodzeństwo miało się nawzajem gdzieś i ciężko mi taki znaleźć, ale może Wy z doświadczenia macie przykłady i ku przestrodze innym rodzicom mogłybyście podać?

Bo szczerze mówiąc, gdy cofam się wstecz to nie byliśmy z bratem ani faworyzowani (jedno lepsze od drugiego) ani jakoś wyjątkowo rozróżniani przez rodziców. Co więcej i ja i on otrzymywaliśmy od samych tylko rodziców (bo dziadków nie biorę pod uwagę to inna bajka) tyle samo surowości i miłości. Tyle samo wiedzy przekazywali i mnie i jemu. Ja z niej skorzystałam i staram korzystać się dalej, on... no cóż... u niego (a ma dwójkę dzieci z dużą różnicą wieku) powiela się identyczny schemat co między mną a nim i on się temu dziwi.

Również stanę w obronie Marty bo to jednak jej sprawa.Ma dziewczyna swoje powody i to jest ich wspólna decyzja.Może się to komuś nie podobać i można o tym dykutować ale myślę, że Marta zdania nie zmieni i nikt jej nie przekona.Z jej wypowiedzi wynika, że postanowili z mężem mieć jedno dziecko i nic nikomu do tego.

otóż to :)ja postanowiłam  mieć troje,a ile będę miała to Pan Bóg tylko wie.....

tak postanawiam odczepić się od Marty,to jej sprawa........przepraszam Cię Marteczko,że tak bardzo na Ciebie napadłam,obraziłam i że właże z butami w Twoje życie.

Osobiście planuję drugie dziecko.Myślę, że całkiem nie długo podejmiemy próbę aby je mieć.Chcemy aby nasz Ksawercio miał rodzeństwo aby w przyszłości nie został sam na świecie.Chcielibyśmy aby mógł z kimś porozmawiać i mieć wsparcie w rodzeństwie a nie szukać w obcych ludziach.Mamy z mężem nadzieję, że uda nam się nauczyć dzieci miłości względem siebie.

Mam starsze rodzeństwo i brata i siostrę u mojego męża identycznie.Oboje jesteśmy najmłodsi z większą różnicą wieku od rodzeństwa.W naszych rodzinach nie ma większej zażyłości.Może dlatego, iż moi rodzice na gospodarce wciąż zapracowani i dziećmi zajmował się każdy, dziadkowie, ciocia albo starsze rodzeństwo.Nikt nie nauczył nas tej miłości do rodzeństwa.U mojego męża podobnie rodzice pracowali w pgr.Zanim dorośliśmy to rodzeństwo się wyprowadziło i kontakt się urwał.Nam udaje się dogadywać z siostrą moją i męża.

Dlatego myślę, że nie powinno być zbyt dużej różnicy wieku między dziećmi.Mijają się zamiast cieszyć sobą nawzajem.To starsze ciągle czuje obowiązek w wychowaniu młodszego zamiast być poprostu rodzeństwem. Tak było w przypadku moim i męża.

Może teraz czasy się zmieniły każdy sam wychowuje dzieci.Jednak kiedyś rodziny były wielopokoleniowe i zupełnie inaczej wychowywało się dzieci bo każdy w tym wychowaniu uczestniczył.I zabrakło tej miłości, którą należało dziecku przekazać.Było zbyt dużo różnej miłości od różnych członków rodziny.Jedno czego się nauczyliśmy to szacunku i miłości do osób starszych.

Ja również uważam, że wspaniale jest mieć rodzeństwo, ja mam o 2 lata młodszego brata, bez którego nie wyobrażam sobie życia. Mam w planach drugie dziecko, wierzę, że to będzie chłopiec, bo chcę mięc parkę, niestety nie wiem kiedy, ponieważ nie stać nas jak na razie na drugie dziecko :/ A Amelka jest coraz starsza i nie chciałabym, aby była olbrzymia przepaść wiekowa między nimi. Państwo naciska na zakłądanie większych rodzin, ale w kwestii poprawy warunków bytowych i polityki prorodzinnej niewiele zrobiło. A szkoda, bo ludzie chcą mieć dzieci, ale ich na to często nie stać.

mam paru znajomych, którzy są jedynynakami i nieładnie to zabrzmi ale to niestety w wiekszości egoisci, o mnie dla mnie przy mnie, ciężko im zrozumieć ze trzeba brać wzgląd na uczucia drugiej osoby.. dzieci które mają rodzenstwo uczą sie tego od samego początku..

Podpisuję się obydwoma rękami

Sama miałam rodzeństwo i nie wyobrażałam sobie, b ymoje dziecko tego pozbawić. Wspólne przeżycia, emocje, więź... to bezcenne. Osoby mające jedno dziecko mówią, że rodzeństwo nie ma znaczenia w życiu dziecka, ale ja się z tym nie zgadzam. Ma znaczenie. Ogormne.

Samych korzyści to chyba nie ma Dobrze jednak mieć kogoś kto pochodzi z tej samej rodziny, kto Cię dobrze rozumie i zna od maleńkiego, kto cię będzie wspierał mimo wszystko i z kim możesz porozmawiać o własnych rodzicach. Czasami łatwiej porozmawiać z bratem/siostrą o trudnościach, które się przeżywa, niż z rodzicami. 

Patrząc teraz na moje dzieciaki i mając brata stwierdzam,ze warto,żeby dziecko miało rodzeństwo.Między moimi dziecmi są prawie 4 lata różnicy,trochę dużo.Ale jak patrzę na czułość z jaką Piotr odnosi się do brata i na usmiech na twarzy Szymona,gdy zobaczy brata to wiem,że było warto;-))

Nie wyobrażam sobie życia bez mojego brata, tak samo jak nie wyobrażam sobie, ze mogłabym mieć tylko jedno dziecko. Prawda, jest ciężko z wielu powodów, ale jak się ma rodzeństwo nie jest się samym na świecie i już!