Jak człowiek nieśmiały ma sobie radzić w życiu? - Forum

Ja bardzo dlugo bylam niesmiala , ale zycie zweryfikowalo samo moja niesmialosc Trudno radzic , to tak jak z trema trzeba wziac sie z nia za bary

spróbować otworzyć się na ludzi,na początku będzie trudno ale potem to już z górki

Życie oduczyło mnie nieśmiałośi. Niestety, czasem zdażają się takie sytuacje, że trzeba się przełamać. A skoro udało się raz, to następnym razem będzie tylko lepiej:)

miałam kiedyś koleżankę która aż do pójścia do liceum była strasznie wstydliwa,a potem stała się osobą nie do poznania,pewną siebie i mającą duże grono znajomych

Niektórzy ludzie aby dodać sobie śmiałości piją alkohol- bo tylko po alkoholu potrafią powiedzieć drugiemu człowiekowi prawdę.

Trzeba się pomału przelamywać, -dziś pójdę i powiem np ten pani, że wczoraj nie podobało mi się jak mnie potraktowała...

Jeżeli boimy się mówić o uczuciach- zacznijmy mówić o nich małymi kroczkami- cieszę się, że Ci się podoba, jestem szczęśliwa, że tak o mnie mówisz np i tak pomału, pomału

Ja byłam strasznie niesmiała i nieraz jak chciałam coś komus wygarnąć to miesiąc o tym myślałam, dusiłam w sobie a później jak o tym mówiłam to się jąkałam i nie mogłam wydusić z siebie słowa, ale to przechodzi im więcej człwoeik próbuje:))

nierzadko nieśmiałość to nie tylko cecha charakteru ale wiąże się z obniżonym poczuciem wartości, niewiarą  w siebie itp. I od działań w tym kierunku należy zacząć.

Też tak myślę. Chyba dobrze sprawdziłaby się właśnie metoda małych kroczków. A już w ogóle super, gdy ktoś bliski wie o problemie i potrafi pochwalić za najmniejszy kroczek sukcesu! Od razu człowiek rośnie w oczach.

A może przestać przejmować się głupotakami a nauczyć się cieszyć drobiazgami! A najlepiej to jak człowiek nie ma czasu myśleć i przemyślać. Leci, robi, załatwia to co musi i dalej, jakoś ta nieśmiałość zostanie w tyle..

Ojj, bardzo długo byłam strasznie nieśmiała. Dopiero na studiach się "wyrobiłam". Moja nieśmiałość wiązała się z brakiem poczucia własnej wartości. Ojciec alkoholik, czego strasznie się wstydziłam i czułam się przez to gorsza od innych. Czasem jeszcze się ta nieśmiałość we mnie odzywa, ale jestem w stanie za każdym razem ją przełamać, więc źle nie jest. :)

Też tak pomyslałam, że trzeba by było dowartosciować się. Pomoc bliskich też jest wtedy ważna.

Ze wszystkim można walczyć z nieśmiałością też. Czasami zajmie to kilka lat, ale warto.

Tak się tylko mówi, a wcale nie jest łatwo. Może jak się przekroczy pewien etap życia... Swoje przejdzie..wtedy wszystko inne nabiera innej wartości

Ja myślę, że z nieśmiałości się wyrasta. Gdy trzeba załatwiać różne urzędowe sprawy, mieć dobry kontakt ze współpracownikami i klientami to wówczas człowiek napiera takiej "odwagi" i przestaje być nieśmiały :)

Też tak uważam. Wsparcie bliskich, wiara w siebie - to może pomóc nieśmiałym. Jakiś sukces zapewne doda skrzydeł. Jeśli niśmialość bardzo przeszkadza w zyciu moze warto udać się do psychologa? Wbrew pozorom takie rozmowy ze specjalista mogą pomóc. 

Jestem ciekawa:

wydaje mi się, że według większości piszących w tym wątku osób nieśmiałość to cecha nabyta. I że wyrażona jest nieśmiałym zachowaniem.

A może nieśmiałość jest cechą wrodzoną? I nie zawsze rozpoznaje się ją po czyimś zachowaniu?

Może zachowania śmiałego można się nauczyć, podczas gdy nieśmiałość zostaje w człowieku? Co o tym myślicie?