Nauczyciel-duma czy upokorzenie?

dołożyli od siebie

Staram się znaleźć rozwiązanie. Może przymusowe spotkania z psychologiem wraz z rodzicami? Prawo broniące nauczycieli w takich sytuacjach powinno być surowsze - zdecydowanie.

Powinni ucznia III klasy wsadzić do więzienia?

Ulinka wybiera wręcz idelaną metodę... I też uważam, że tak powinno być... Ale jesteśmy realistami i wiemy, że nie da się takiego sposobu na większą skalę zastosować... I zgadzam się, że bardzo często jest to wołanie nie tylko o pomoc ale i oto, by wreszcie ktoś na to dziecko zwrócił uwagę... Nie pracowałam nigdy w szkole, ale jeżdziłam jako wolontariusz z grupami m. in. narkomanów na nazwijmy to "wakacje".... Napatrzyłam się na zachowania iście świadczące o tym, że młody człowiek swoim wybrykiem chce aby wreszcie się nim ktoś zainteresował... To jedna strona medalu...Teraz przypadek ze szkoły, z klasy mojej Karoliny gdy jeszcze chodziła do SP... Był w klasie chłopak agresywny, trudny, dokuczający zarówno dzieciom jak i nauczycielom... Pogadanki w dobrym stylu spływały po nim jak po tłustej gęsi woda... Wreszcie wychowawczyni zaczepiła matkę na korytarzu i mówi, że nie daje sobie z nim w klasie rady... A mamunia na to z radosnym uśmiechem: ja też sobie z nim nie radzę! Byłam przy tej rozmowie... Nauczycielce opadły ręce... Poprosiła, żeby jakoś ta matka postarała się upomnieć, ukrać syna... I wiecie co usłyszała? Dobrze... Ukarze go... Nie będzie oglądał "Kiepskich"... Nie ukrywam, że przeżyłam szok... I nic się nie zmieniło... Chłopak jak dokuczał tak robił to nadal... Na skargi rodziców wychowawczyni bezradnie rozkładała ręce, że ona nic nie może zrobić... No to inni rodzice wzięli sprawę w swoje ręce i "przywołali" chłoptasia do porządku... Jedna z matek przyparła delikwenta do muru i zapowiedziała mu bardzo grzecznie, że jak się nie poprawi to skoro jego właśni rodzice nie radzą sobie z nim to ona da mu radę... I skończyło się dokazywanie... Ot po prostu brakło chłopakowi kogoś, kto wyznaczył jakąś ramę...

Sytuacja nie ma nic do rzeczy. Najważniejsza w tym momencie jest postawa nauczyciela.

Taką właśnie postawą w takiej sytuacji ("no tak")nauczyciel bez wyraźnej reakcji pogłębia patologię od najmłodszych lat.  Uczniowie obserwują i dochodzą do wniosku, że oni też tak mogą mówić do niego i nie czeka ich właściwie żadna kara (nie obserwują później tych rozmów z dzieckiem, czy jego rodzicami) A niegrzecznemu dziecku daje komunikat: Masz jakiś problem ?, wyżyj się na mnie!"

I uważam, że sutyacja ma wiele do rzeczy. Ten nauczyciel z wiadrem na głowie też pewnie czekał, aż dziecko się uspokoi.

Jeśli rodzice nie szanują nauczeli(a powinni-to zapewnia im jednoczesnie autorytet do nauczycie u swoich pociech) to ich dzieci tak samo do nich się odnoszą, na czym cierpi ich stopień wiedzy i przygotowania do samodzielnego życia. Nauczyciela trzeba szanować, mimo iż w naszych oczach może dany nauczyciel na szacunek nie zasługiwać. Z resztą wymaga tego przyzwoitośc i kultura zachowania. 

Meliso, widzę, że nasza dyskusja do niczego nie doprowadzi. Ty wiesz swoje, ja swoje. Różnica polega tylko na tym, że ja z dziećmi pracuję, Ty nie. Jeśli uważasz, że sposoby, które wymieniła Elenai, są brakiem reakcji i pogłębianiem patologii, ja nie przekonam Cię, że jest inaczej. Ciagle nie odpowiedziałaś na pytanie zadane przez Joll, jak Ty zachowałabyś się w takiej sytuacji.

Może nie do więzienia, ale uważam , że kara stania w kącie (nie dłużej niż dziecko ma lat) była by jakimś tymczasowym rozwiązaniem. Dziecko sie uspokoi, a reszta klasy zauważy konsekwencje złego zachowania. Oczywiście kiedy będzie czas- rozmowy. Nie wydaje mi sie, żeby to była kara na wyrost, czy sytuacja upokażająca dla dziecka raczej zawstydzająca.

Jeśli dziecko "ma w d... nauczyciela i jego lekcję", to jesteś pewna, że spokojnie stanie w kącie i się uspokoi?

Odpowiedziałam , nie doczytałaś. Później jednak zmieniłam zdanie- ostatnia odpowiedź dla Elenai. W gimnazjum i szkole średniej też pracowałaś?

Tak, aktualnie pracuję w zespole szkół ogólnokształcących (gimnazjum i liceum).

Jeśli Twoje działania zawsze skutkują, to szczerze gratuluję.

Ulinko.. Polska to jest taki dziwny kraj, gdzie od lekarzy zawsze lepiej wiedzą- niemedycy, od ekonomistów- majacy problemy z własnym budżetem, od pedagogów- nienauczyciele

Miepotrzebny ten przekąs. Nie istnieje jedna recepta na każdy problem. Każdy przypadek jest inny i każde dziecko jest inne i innej wymaga reakcji, innych środków. Nie demonizujmy, w gruncie rzeczy nie ma tak wielu takich uczniów, o jakich tu dyskutujemy. A w tym przypadku to nie były już dzieci, ale zdemoralizowani nastolatkowie, którzy od dawna sprawiali kłopoty wychowawcze. Postawienie ich do kąta na pewno nie zmieniłoby ich postawy. Tu potrzebne były inne środki. (Wina za zaistniałą sytuację leżała też po stronie nauczyciela).

Moja odpowiedź adresowana jest do Melisy.

Nie wyobrażam sobie stania w kącie w gimnazjum ani tym bardziej w liceum! Myslę, ze małe dzieci łatwiej ukarać, a co z tymi starszymi? Jak karać np. licealistów za nieodpowiednie zachowanie?

Liceum jest nie obowiązkowe. Konsekwencją może być wydale nie ze szkoły. Na to miast w podstawuwce i gimnazjum zagrozic rodzicom dzieci agresywnych i nie wykonujących notorycznie poleceń nauczycieli pozbawienie praw rodzicielskich-ale to ostateczność bo może podważyć autorytet szkoły w oczach społeczeństwa.

Myślę, [patrząc na moje doświadczenie z narkomanami, choć to zupełnie inna bajka], że takim ludziom potrzeba poświęcić bardzo dużo czasu i mieć morze cierpliwości... To bardzo trudne zadanie i wyzwanie... Ja rozmawiałam, rozmawiałam i rozmawiałam... Nie szłam spać tylko spędzałam z Nimi dłuuugie godziny... Wiecie co było ciekawe? To, że czasem chcieli, żeby tylko z Nimi być... Ot tak obok... Strasznie mnie to łapało za gardło... Bo jak tak już się troszkę dali oswoić, to wyszło jacy są nieporadni... i samotni... w tym swoim "chojrakowaniu"... Tak więc tylko cierpliwa obecność... Choć to bardzo trudne no i zależy do przypadku z jakim mamy do czynienia...