Ekstramalne wycieczki z dziećmi a odpowiedzialność - Forum

Słyszałam o tym...

A dzisiaj odnaleziono matkę z jej 16-letnim synem, których poszukiwali ratownicy TOPRU od godz.3 rano - byli oni po słowckiej stronie...

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1329,title,Matka-i-syn-zagineli-w-Tatrach-odnaleziono-ich-po-slowackiej-stronie,wid,16759460,wiadomosc.html?ticaid=113193&_ticrsn=3

Czy to brak wyobraźni czy głupota prowadzi do takich zdarzeń bo o odpowiedzialność tych rodziców za swoje dzieci budzi wielkie zastrzeżeń..

Dla mnie to jest głupota! Nawet jak w naszych górach widziałam rodziców albo kobietę w ciąży na szlaku. Dla dziecka umęczenia, dla rodzica również. Atrakcja żadna! 

W przypadku tego alpinisty wydaje mi się że to bardziej ambicja tatusia niź zachciewajki dzieci.

Z drugiej strony, kiedyś tato zabrał mnie pod wodospad jak miałam chyba z 12 lat i to jedno z moich najpiękniejszych wspomnień :) Może warto?

No bez przesady Stokrotko :) Ja góry kocham i zostałam tą miłością zarażona przez ciotki w wieku kilku lat: Giewont, Dolina PIęciu Stawów, Czarny Staw... i nie była to dla mnie męczarnia a wręcz przeciwnie- dzięki tej wycieczce dostałam od ciotek pasję na całe lata i wcale nie uważam moich ciotek za osoby nieodpowiedzialne.

Kobiety w ciąży jeśli się dobrze czują i mają ochotę tez mogą po górach chodzić (w miarę rozsądku oczywiście)

Oczywiście jak kiedyś w maju zobaczyłam nad Morskim Okiem dziewczynkę w balerinach i w cieniutkich skarpetkach "bo na dole było ciepło" ( nie muszę nadmieniać że przy schronbisku akurat szalała burza śnieżna...) to faktycznie poczułam, że niektórzy rodzice to debile - dziewczynka dostała skarpety od mojej koleżanki która miała akurat zapasowe...

W ramach rozsądku wszystko jest dla wszystkich: moje dzieci od pierwszych miesięcy będą chodzić po górach - najpierw w nosidle a potem na własnych nogach.

Warto uczyć dzieci świata, ale taka wyprawa na szyt góry to chyba jednak jest zbyt ryzykowna dla chłopców w tym wieku. Myślę, że rozsądniej byłoby wziąć przewodnika i z nim wspólnie zdobywać szczyty:)

Zgadzam się z Moniką i Sonią, zdecydowanie trzeba uczyć dzieci świata od najmłodszych lat. U mnie ojciec zaszczepił pasję do podróżowania (a raczej dostałem ją w genach) i nawet nad morzem na plaży nie mogę usiedzieć dłużej niż godzinę, gdy jestem w nowym miejscu i jest wiele do zwiedzenia.
Co do ekstemalnych wycieczek: Może nie wspinałbym się z dziećmi na Mount Blanc (choć trzeba przyznać, że facet był bardzo dobrze przygotowany), na Rysy, zależy jaki wiek, ale zawsze przygotowany na jakąkolwiek ewentualność. Ale minimum ekstremalnych wrażeń jest przeze mnie akceptowalne.

Ja równiez tak myślę;)

Starsze owszem. Ale nie kilumiesięczne.Gdzie wdać samemu dorosłemu jest ciężko. Albo takie kilkulatki, zatrzymują się i płaczą i nie chcą dalej iść a rodzic go na siłę przekonuje i ciągnie.. Szkoda mi wtedy dzieciaków bo to już raczej nie kojarzy się z frajdą. 

Przygotowywali się 9 miesięcy, nie poszli tam w tramkach, tylko z profesjonalnym sprzętem. Dzieci przez tyle miesiecy wyrabiały sobie kondycję chodząc po górach, ćwicząc na siłowni itd, widać, że lubią taki wypoczynek i wątpię żeby ktokolwiek je do czegokolwiek zmuszał.

Po drugie - ojciec zachował standardy bezpieczeństwa. Gdy zeszła lawina nie wchodzili dalej, mimo, iż do szczytu mieli kilkaset metrów, więc jednak abicje nie były takie ważne.

Po trzecie - gdyby zdobyli szczyt, wszyscy mówliiby jak to ojceic fantastycznie zaszczepia w dzieciach pasje - teraz wszyscy mówią, że nieodpowiedzialny. JA TAK NIE UWAŻAM. Różni są ludzie i różne mają pasje. My też kochamy góry, chodzimy po nich z nosidłem, z Hanią na placech. Jest fantastycznie.

Niebezpieczeństwo jest wszędzie, idąc tym tokiem myślenia można zamknać się w ścianach obitych gąbką.

Mam inne zdanie na ten temat. Wiele po górach chodzimy, wiele dzieci widziałam i rzadko, które marudzi. Oczywiście zdarza się, jak i dorosłemu. Jeśli chcemy pokazać dzieciom świat, nie możemy siedzieć w domu. Cżesto miłość do sportów, gór i innych przygód rodzi się gdy jesteśmy kilkuilatkami. Dzieci jeżdźące na nartach - znam świetnie jeżdźących 6latków, Uwielbiają być na stoku, też kiedyś marudzili, dziś jazda sprawia im ogromną frajdę.

Wszystko trzeba robić z głową ale można.

Kilkumiesięczny bobas jak jest w nosidełku i spaceruje z mama/tatą po dolinach się nie męczy. Wiadomo, że wszystko musi się odbywac w ramach granic rozsądku- jak dzieko płacze to nie ciągnie się go dalej i wyżej, jak się boi to nie mówi się, że tylko tchórze się boją bo "to nie jest wysoko". Wszystko kwestia rozsądku rodziców ale i edukacji społeczeństwa- ja wywodzę się ze środowiska harcerskiego i wszyscy moi znajomi zabierają swoje dzieci w góry od niemowlaka - żadnemu dziecku nie stała się krzywda, te starsze już połknęły bakcyla górskich wędrówek- ale wiadomo, że nikt nie ciągnie niemowlaka na Rysy czy Krzyżne tylko dostosowuje się trasy pod możliwości najmłodszych uczestników wyprawy.

Zgadzam się też z Miętówką, że jeśli ktoś  przygotuwje dzieci do wypraw, zabezpiecza wyprawę odpowiednim sprzętem i sam ma odpowiednie kwalifikacje to nie można tego nazwac brakiem odpowiedzialności.