Ojcem być - Forum

Czasami mam wrażenie, że mój Małżonek miał bardzoej rozwinięty instynkt rodzicielski niż ja. On się nie bał brać Młodego, ubierać, kąpać, przewijać. Ja bałam się troszeczkę. Przez dwa pierwsze tygodnie praktycznie nic przy dziecku nie robiłam. Tatuś był na pierwszym miejscu.

Cent ma wrodzony,  pierwotny instynkt ojcowski - tak bym to nazwała:)

Mój Michał też przez pierwsze dwa tygodnie robił więcej przy Gai niż ja. Później gdy jeszcze nie pracował a ja siedziałam w szkole on się nią zajmował. Teraz ja z nią siedzę, a Michał pracuje.

Pomimo młodego wieku mój facet od początku cieszył się, że będzie Ojcem.

U nas za to było troszkę inaczej. Mój mąż zajmował się dziewczynkami ale bardziej chyba z obowiązku. W moich oczach wygląda to tak, jaby dopiero niedawno stracił dla nich głowę i się w nich bezgranicznie zakochał. Potrzebował czasu na oswojenie się z sytuacją. Poza tym ciągle powtarzał, że noworodek i wczesny niemowlak to nie dla niego, bo można łatwo "popsuć" :) Teraz robi przy dziewczynkach więcej niż ja i poświęca im cały swój czas a gdy go nie ma, to mam problem, bo okazało się, że zarówno przy wieczornych kąpielach jak i porannym ubieraniu mają swoje tajemnice i rytuały o których nie mam pojęcia ;)

przez pierwsze 4 miesiace zycia Jowci , Pawla nie bylo.
teraz jest chyba za nadopiekunczy...


z reszta jowka to coreczka tatusia...

Chciał zabić własne dziecko bo mu do obrazka kariera nie pasowało. Teraz syn go nie obchodzi. przyjeżdża raz w miesiącu od picu.  Taki ojciec to żaden ojciec.

Kochana,to są jeszcze tacy tatusie??

I to jak był przygotowany - zaskoczył mnie bardzo pozytywnie od samego początku, robił przy synie wszystko i przy następnych dzieciach również...Zawsze mogłam na niego liczyć co zostało mu do dzisiaj...

Niestety Aniu są :( i dzieci tylko przez to cierpią.

oj są, są, a do tego uważają się za dobrych tatusiów

U mnie było całkowicia inaczej i dalej tak zostało. Mąż twierdzi, że "ja jestem i zrobię to lepiej". nie wiem dlaczego, ale nie potrafię do niego dotrzeć. a jak próbuję na niego wpłynąć to słyszę, że "to ja jestem matką".

Mój Dominik już od momentu gdy dowiedzieliśmy się o Maleństwie stanął na wysokości zadania. Wspierał mnie, rodził ze mną i od pierwszego momentu opiekował się Hanią, jako pierwszy przewijał ją w szpitalu. Jest ojcem na medal :)

Kiedy pobraliśmy się mój mąż po prostu nie chciał mieć dziecka bo po prostu się bał że sobie nie poradzimy z maluszkiem. On nigdy nie zajmował się maluszkami i nie miał zielonego pojęcia jak to jest. Długo namawiałam go że sobie poradzimy, że on będzie mi tylko pomagał i samego go z dzieckiem przecież nie zostawię. Ja miałam już pojęcie o opiece nad dzieckiem. Kiedy dowiedział się że jestem w ciąży to po jakimś czasie zechciał być przy porodzie Ja jednak wolałam rodzić sama i tak się stało. Kiedy pojechałam po dzidzia (byłam tydzień w szpitalu) mój kochany zrobił porządek w całym domu, przyjechał nas odwiedzić, a potem po nas.  Jak wróciłyśmy Rafał dbał o mnie, gotował obiady, robił zakupy, sprzątał, prał, zmywał itp a ja miałam czas TYLKO dla siebie i dla Agusi. Rafał dopiero jak urodziła się Agusia uczył się bycia ojcem. Zaczął czytać literaturę fachową. Nie zostawił mnie samą z tym wszystkim. On po prostu się bał ale chciał być. Wspierał mnie tak jak potrafi, ale generalnie wolał żebym ja zrobiła coś przy dziecku a on zajmie się domem. Agunia jest teraz taką córunią mamusi bo tatuś w pracy całymi dniami a ja jestem z nią na okrągło. Jednak jak trzeba zostać z Agusią to Rafał zostaje, a Agusia nieraz wręcz wysyła mnie samą na zakupy. Cieszę się że jest tak jak jest.