Rodzice
 |
I tak jest w dechęKategorie: Rodzicielstwo Liczba wpisów: 7, liczba wizyt: 41305 |
Nadesłane przez: aldragorost 05-03-2010 17:28 
Mieszkamy w małym mieście. Nie ma u nas przedszkola z oddziałem integracyjnym, dlatego dzieci z jakimkolwiek upośledzeniem czy niepełnosprawnością są w grupie z pełnosprawnymi dziećmi. I bardzo dobrze. Niech maluchy od początku uczą się wrażliwości i tolerancji na inność. Nie tylko w domu. Tylko po co robić z tego jakąś tajemnicę i udawać, że nic się nie dzieje? Czy w ogóle da się "zakamuflować" takie dziecko? Czy rodzic takiego dziecka na zebraniu, albo upoważniony przez rodzica nauczyciel nie może przedstawić sprawy? Powiedzieć: " do grupy dołaczy Zenek. Zenek to fajny chłopczyk, bardzo lubi zabawy z dziećmi. Ma Zespół Downa." Nie. W małych miastach tak się nie robi. Robi się wielką tajemnicę. Nie wiadomo po co.
W grupie mojego synka jest dziewczynka z autyzmem. Przejawia zachowania agresywne, potrafi wepchnąć sobie do gardła łyżkę tak głęboko, aż zwróci na talerz, załatwić się na środku sali, zjeśc pastę z tubki itd. itp. Dzieci nikt nie uprzedził, że się z czymś takim spotkają. Ani rodziców. I mój syn mówi:"MAmo, ja jej nie znoszę, ona jest obrzydliwa bo robi to i to". Ja mu tłumaczę, że po prostu jest chora i dlatego się tak zachowuje, że nie robi tego specjalnie, że nie wolno się śmiać, ani mówić, że się nie lubi tylko postarać się zrozumieć i pomóc ewentualnie. A przede wszystkim zaakceptować to, że są wśród nas inni. No i moje dziecko wzięło sobie to do serca. Tak bardzo, że jak zobaczyło Mamę tej koleżanki, to od razu krzyknęło:"Proszę Pani, a ja wiem na co Pelasia jest chora, ja wiem!" W dobrej wierze. Mama dziecka się zdziwiła :" Taaaaak? Pelasia choraaaaa?" Po co udawać? A ja zachowałam się jak pospolity tchórzo-rodzic. Zrobiłam coś co zawsze sama potepiałam, cedząc przez zaciśnięte zęby "Cicho siedź!", wypychałam dziecko kolanem za drzwi. Wszystko na zasadzie dowcipu, który pewnie znacie:" O Mamo zobacz, jaka gruba baba. Ale o tym to w domu porozmawiamy". Trułam temu biednemu Igorowi całą drogę do domu, że nie wolno itd. Aż się dzieciak popłakał, a ja zachrypłam. A wrzało we mnie, że hej. A potem pomyślałam "co ja najlepszego zrobiłam?" Przecież chciałam stłumić w moim dziecku jego naturalną jeszcze, szczerość, ciekawość i chęć dyskusji o wszystkim. Właśnie zaszczepiłam w nim pojęcie "tematów tabu". Co zawsze potępiałam sama. Nabrałam do siebie odrazy. Chyba bałam się konfrontacji z Mamą, która udaje, że dziecku nic nie jest. Ale teraz myślę, że jak zapyta co to miało znaczyć, to ja też zapytam, w jaki sposób mam wytłumaczyć dziecku, dlaczego koleżanka zachowuje się tak a nie inaczej? Że to norma? (!) czy od razu wyjechać z autyzmem? Nie wydaje mi się, żeby sześciolatek był na to gotowy. Po prostu rozmowa o chorobie i inności wydała mi się najodpowiedniejsza.
I tylko nie rozumiem po co robić takie ceregiele? Czy ktoś to dziecko opluje albo napiętnuje w inny sposób? Przecież wszyscy musimy żyć obok siebie i akceptować swoją inność. Chociaż od dawien dawna wiadomo, że inność drażni jednakowość.
Buziaki
Adres URL wpisu
https://www.familie.pl/Blogi-3-0/b0p3632,Tolerancja.html
Adres URL bloga
https://www.familie.pl/Blogi-3-0/b207-1,I-tak-jest-w-deche.html
Tworzymy społeczność rodziców
Adres redakcji:
ul.Białowieska 7/9 lok. 34
04-063 Warszawa
Napisz do nas:
info@familie.pl
Familie.pl – Internetowa Społeczność Rodziców. To Portal dla rodziców tworzony przez rodziców. Szczegółowy opis ciąży – tydzień po tygodniu, fazy porodu – przełam swój strach i nie bój się pytać. Na specjalnym forum dla rodziców znajdziesz rozwiązania wszystkich swoich problemów. Nasi eksperci – lekarze, prawnicy i wielu innych za darmo udzielają porad dla rodziców. Ślub i wesele, Ciąża, Rodzice – to tylko niektóre tytuły naszych serwisów. W każdym z nich znajdziesz coś dla siebie. Przyłącz się do nas!
Partner serwisu: 
