O tym i owym

Blogi » O tym i owym

Ulinka

Blogi

	lis 2024 2009-12 2010-01 2010-02 2010-03 2010-04 2010-05 2010-06 2010-07 2010-08 2010-09 2010-10 2010-11
Mo	Tu	We	Th	Fr	Sa	Su
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

Kategorie: Zainteresowania

Liczba wpisów: 134, liczba wizyt: 560246

Język serca

Nadesłane przez: Ulinka dnia 16-02-2010 20:01

Zastanawiam się często dlaczego tak trudno nam dojść do porozumienia? Nie potrafimy się porozumieć nie tylko z sąsiadami zza ściany, kolegami z pracy, ale nawet z najbliższymi w rodzinie. Chcesz powiedzieć mężowi coś ważnego, a kończy się na kłótni. Chcesz zażartować, powiedzieć komplement, a posądzany jesteś o atakowanie, czy krytykowanie. Prosisz syna by ściszył radio, a on krzyczy, że się czepiasz. Starasz się uspokoić obrażoną koleżankę, ale ona doprowadza cię do łez. Może trzeba rozmawiać inaczej. Czy jest jakiś sposób na to, żeby się skutecznie porozumieć? Psycholog Marshall B. Rosenberg autor książki "Porozumienie bez przemocy" stworzył formułę rozmowy, która umożliwia wzajemne porozumienie nawet w krytycznych sytuacjach. Odwołuje się w niej do symboli zwierząt. Twierdzi on, że we współczesnym świecie ludzie zazwyczaj komunikują się za pomocą języka szakala, którego uczymy się żyjąc w społeczeństwach narzucających taki właśnie wzorzec komunikowania się. To co przekazujemy sobie wzajemnie, jest mocno nasycone agresją, mniej lub bardziej jawną. Komunikacja za pomocą jego języka jest pełna krytyki, aluzji, złośliwości, interpretacji i manipulacji - zmierza do zawstydzenia i podporządkowania sobie rozmówcy. Na przykład: kiedy jakaś nasza potrzeba nie jest zaspokojona, zaczynamy krytykować: "Jesteś bez serca.", "Nigdy nie zrozumiesz.", "Co za idiota." "Nawet tego nie potrafisz.", itp. Zwracając się do drugiego człowieka posługujemy się oceną, wartościujemy coś, na przykład: "Idź się leczyć", "Chyba ci odbiło", "Ty oczywiście nie wiesz", "Jak zwykle...", "Jak zawsze...", "Ty nigdy...", "Jesteś..." itp. Alternatywnym sposobem komunikowania się z innymi i szansą na porozumienie jest język żyrafy. Język żyrafy to język serca, a przyjmując potoczne rozumienie, właśnie w sercu znajdują się: uczucia, potrzeby i pragnienia. W języku żyrafy nie krytykujemy, ale jasno mówimy o swoich uczuciach i potrzebach. Aby porozumiewać się bez przemocy trzeba nauczyć się zamiany języka szakala na język żyrafy: zamiast mówić: "Jesteś bez serca" mówimy: "Potrzebuję twojej czułości". Zamiast: "Nigdy nie zrozumiesz" powiedz: "Potrzebuję twojej akceptacji." Zamiast „Posprzątaj wreszcie swój pokój” można powiedzieć: „Rozumiem, że dzisiaj nie masz czasu, by posprzątać. Czy możemy się umówić, że zrobisz to jutro?”. Zanim nauczymy się przemawiać językiem empatycznej żyrafy, spróbujmy na początek jak najrzadziej bywać szakalem. Dobrym początkiem może być rozpoznanie i wyrzucenie z własnego słownika sformułowań, które ranią naszych rozmówców, a w konsekwencji także nas samych. Jak to zrobić? Unikajmy osądzania każdego, kto nie działa zgodnie z naszym systemem wartości, jako złego, głupiego. Starajmy się nie porównywać, bo porównanie zawsze jest tylko inną formą osądu. Zachowujmy świadomość tego, że każdy z nas odpowiada za swoje myśli, uczucia i czyny. Nie uzewnętrzniajmy naszych pragnień w postaci żądań. Wielką wartością tej metody jest to, że wystarczy, aby jeden z rozmówców próbował ją stosować, można wtedy zaobserwować, jak druga osoba (często bez wiedzy o istnieniu takiej metody) zmienia nastawienie do nas i do otaczającego świata.

komentarze [2] przejdź do wpisu Zamknij
Tak dalej być nie może

Nadesłane przez: Ulinka dnia 14-02-2010 20:01

Wszyscy wobec prawa są równi i nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny” (Konstytucja RP art. 32)
Niestety, tak nie jest. Najnowszy raport Komisji Europejskiej o równości kobiet i mężczyzn, potwierdza to, co wszyscy wiedzą, choć nie zawsze chcą przyznać - kobiety w Polsce są dyskryminowane. Mimo, iż kobiety posiadają lepsze wykształcenie od mężczyzn, ich sytuacja na rynku pracy jest znacznie gorsza. Zarabiają blisko 30% mniej od mężczyzn, przy czym im wyższe stanowiska są porównywane, tym większe są różnice w zarobkach. Rzadziej też zajmują stanowiska kierownicze i rzadziej awansują. Wśród powodów niższych zarobków kobiet Komisja wymienia m.in. nieobiektywne systemy oceny pracowników oraz stereotypowe pojmowanie roli kobiety i mężczyzny. Posiadanie rodziny i dzieci stanowi poważną przeszkodę w znalezieniu atrakcyjnej pracy; wiadomo, obowiązki rodzinne "wpływają negatywnie na wydajność pracy kobiet". Różne badania wyraźnie pokazują, że posiadanie rodziny pomaga w karierze zawodowej mężczyznom, kobietom zaś ją utrudnia. Co z tego, że podstawowe gwarancje dotyczące równouprawnienia kobiet i mężczyzn w miejscu pracy zostały zapisane m.in. w konstytucji RP, kodeksie pracy oraz dyrektywach unijnych, skoro kobieta polska wciąż stoi na przegranej pozycji. Przez parę lat Polska była jedynym państwem Unii Europejskiej, które nie miało niezależnego urzędu odpowiedzialnego za politykę równościową, gdyż rząd Marcinkiewicza zniósł Urząd Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn, a rząd Tuska wprawdzie powołał Pełnomocnika Rządu ds. Równego Traktowania, ale tak naprawdę nie wiadomo czym on się zajmuje. Do dziś nie ma ustawy o równym statusie kobiet i mężczyzn, którą już dawno zapowiadał rząd, a która miała dostosować polskie prawo do regulacji unijnych w tym zakresie. Na dodatek kobiety nie znają swoich praw, np. nie wiedzą, że oprócz Państwowej Inspekcji Pracy, do której można wnieść skargę, istnieje Społeczna Inspekcja Pracy. Tu kobieta może się skarżyć na dyskryminację w pracy, np. że zarabia mniej niż mężczyzna. Kobiety, nie wiedzą też, że prawo chroni je w takiej sytuacji, że po złożeniu skargi pracodawca nie może jej przenieść na gorzej płatne stanowisko czy pozbawić awansu, i że nikt, kto jej pomagał złożyć skargę, nie może być skrzywdzony. Jak widać prawo w teorii nie idzie w parze z prawem w praktyce. Dopóki w świadomości Polaków zakorzenione będzie społeczne przyzwolenie na dyskryminację kobiet na polu zawodowych, dopóty przypadki braku równouprawnienia i godziwego traktowania wciąż będą smutną codziennością. „W Polsce dyskryminacja kobiet jest faktem. Faktem bolesnym, z którym trzeba coś zrobić. Zamykanie nań oczu jest może taktyką skuteczną w sensie politycznym, ale nieludzką w sensie ludzkim.” (Magdalena Środa) . Jeżeli ktoś twierdzi, że jest inaczej, to znaczy, że nie chce tego dostrzec.

komentarze [1] przejdź do wpisu Zamknij
"Sama się o to prosiła" - molestowanie po polsku

Nadesłane przez: Ulinka dnia 12-02-2010 23:20

Wczoraj sąd wydał wyrok w sprawie seksafery w Samoobronie - 3 lata i dwa miesiące więzienia bez zawieszenia dla Andrzeja Leppera i 5 lat dla Stanisława Łyżwińskiego. Obaj otrzymali kary, jakich żądała prokuratura. „Ta sprawa to precedens, bo dotyczy strefy tabu, jaką jest w Polsce molestowanie seksualne” - komentował po ogłoszeniu wyroku Marcin Kątny, autor tekstu "Praca za seks"., który sprawę ujawnił. "To przełomowy wyrok" – komentuje Anna Czerwińska, działaczka organizacji kobiecych, feministka. ”Wyrok odniesie efekt psychologiczno-społeczny. Wielu panów być może wreszcie sobie uświadomi, że pewne praktyki, tylko dlatego, że często mają miejsce, nie są moralnie właściwe, a poza tym są karalne” – mówi prof. Magdalena Środa, filozof i etyk z Uniwersytetu Warszawskiego. „Wyrok w seksaferze to sygnał dla polskich kobiet, że warto ujawnić fakt molestowania przez przełożonego” - ocenił minister sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski. A z drugiej strony wypowiedzi internautów, które odzwierciedlają opinię znacznej części społeczeństwa. „Nie wierzę Anecie Krawczyk. Przecież cała Polska wie, że szukała ojca dla swojego dziecka. Przebadano czterech mężczyzn (m.in. Leppera, Łyżwińskiego) i żaden nie okazał się ojcem. Niewinna to ona nie była.” „Skandalizujący wyrok, jak można skazać z pomówienia, i to pomówienia osoby, której moralność jest na poziomie podłogi?” „Przecież ta Aneta pracowała i dobrze zarabiała, a potem oskarżyła. Coś mi tu nie pasuje! „ „Jak można być takim podłym...najpierw iść do wyra a potem udowodnić wszystkim że jest się nikim...SAMA SIE OŚMIESZYLA . CI PANOWIE NIE Są WINNI”. Przemoc seksualna jest tematem trudnym w badaniu. Przyznanie, że było się jej ofiarą, może obniżać samoocenę, a kobiety – ofiary przemocy seksualnej bywają czasem obarczane współodpowiedzialnością za to wydarzenie. W odbiorze społecznym kobiety "same się o to proszą", same prowokują. Panuje powszechne przekonanie, że gdy kobieta mówi "nie", to oznacza "tak" W sprawach o molestowanie seksualne najczęściej trudno jest o dowody. Sprawca molestowania często robi to na osobności, a nawet jeśli inni pracownicy byli świadkami to i tak najczęściej nie chcą stanąć po stronie osoby molestowanej, szczególnie jeśli osobą molestującą jest sam pracodawca lub ktoś z kierownictwa. Skłonna jestem zgodzić się ze zdaniem Magdaleny Środy, że molestowanie seksualne jest w naszym kraju powszechną praktyką. Uważa się za normalne, że kobiety można w pracy dotykać, wykorzystywać, poklepywać, czynić im seksualne propozycje. Zachowania takie wpisane są bowiem w naszą kulturę i uświęcone tradycją. Mężczyźni są nader często przekonani, że nic tak nie cieszy kobiety i nic tak nie podnosi jej poczucia własnej wartości jak to, że się ją traktuje jako obiekt seksualny. Molestowanie seksualne jest więc w Polsce dużym problemem. Potwierdzają to m.in. seksafera olsztyńska i seksafera w Samoobronie. Jak się okazuje, wykorzystywać kobiety chce u nas wielu: politycy, urzędnicy, biznesmeni, lekarze, a nawet brygadzista czy instruktor nauki jazdy. W prawodawstwie europejskim molestowanie stanowi jedną z najpoważniejszych form przemocy seksualnej i psychicznej, z jaką mamy do czynienia w sferze życia publicznego. Polska, przystępując do Unii Europejskiej, musiała uznać ten fakt i dostosować doń zarówno swoje prawodawstwo, jak i instytucje stojące na jego straży. I tak kodeks pracy wystarczająco jasno i klarownie definiuje problem, podobnie jak ustawa o Państwowej Inspekcji Pracy określa sposoby pomocy osobom molestowanym w miejscu pracy. Problem przeciwdziałania przemocy tkwi więc nie tyle w braku narzędzi, ile w społecznej i indywidualnej świadomości.

komentarze[0] przejdź do wpisu Zamknij

<- 1 ... 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 ... 45 ->

O tym i owym - Blog

Blogi

O tym i owym

Język serca

Tak dalej być nie może

"Sama się o to prosiła" - molestowanie po polsku